Tuyong dahon

Balik na naman ako dito sa trabaho ko. Ganito lang naman talaga ang

buhay ko, magtatrabaho ng ilang buwan tapos magbabakasyon ng ilang

linggo para makasama ang pamilya ko. Magkaroon ng bonding sa kanila

para maging matatag ang relasyon namin.
Teka bakit nga ba ito ang unang pumasok sa isipan ko? Hindi ko man

lang naisip na unahin na bigyan ng pahinga ang pagal kong katawan.

Ganun nga ba talaga? Hindi ba dapat kapag nagbabakasyon ka e narerelax

ka? Napapahinga mo ang katawan mo at magagawa mo ang gusto mong gawin

na hindi pwede o hindi mo magawa sa trabaho mo.
Nabadtrip kasi ako nitong nakaraang bakasyon ko ng hindi ko man lang

magawa ang gusto kong gawin? Naisip ko para saan pa itong bakasyon na

ito? Gusto kong sabihin sa kanya na hindi ako masaya ngayong bakasyon

dahil pinipigilan mo ang gusto kong gawin? Bakit?
Hindi mo ba alam na nagpapasaya sa akin ito? Bakit ikaw? LAgi kitang

pinapayagan sa mga gusto mo? Ako hindi.
Shit 'di ba? Ayaw ko sa lahat iyong kinkontrol ako e. Please lang

huwag mo akong kontrolin magaaway lang tayo.

Pero hindi ko sinabi sa kanya ang mgaiyon dahil alam ko magkakaroon

lang ng tampuhan ang maiksing panahon na kasama ko sila. Nagbuntong

hininga lang ako tinuon na ang isipan sa ibang gawain.

Pagkatapos kong walisin ang sandamakmak na tuyong dahon na nalaglag

mula sa namumungang puno ng mangga sa harap ng bahay ko ay sinigaan ko

ito. Habang tinititigan ang maliit na apoy mula sa posporo ay may kung

anong kamalayan ang dumapo sa utak kong bulok.

Bakit nga ba nalalaglag ang mga dahon na ito? nalalaglag sa mga

sangang humahawak sa kanila. Hindi ba ang sanga ang nagbibigay ng

buhay? Pwede rin palang sila rin ang mag-alis nito.  Katulad nang

pagkalaglag ng mga tuyong dahon. Bakit kaya pinapayagan ng puno na

malaglag ang dahon na gumagawa ng kaniyang pagkain? Ibig bang sabihin

kapag hindi na ganoon kaepektibo o ganoon kaproduksyon ang paggawa ay

dapat na itong ilaglag? Ito siguro talaga ang natural na batas ng

inang mundo. Kapag wala ka ng silbi doon ka na lang sa isang tabi.

Pero doon ba nagtatapos ang buhay ng isang dahon?

Sinuri kong mabuti ang mga pangyayari at nalaman ko na hindi doon

natatapos ito. Dahil napansin ko na nagkalat ito sa aking bakuran at

kailangan tipunin. Nagsorry ako sa mga dahon na kailangan ko silang

sunugin dahil wala pa akong nagawang kompost upang maging pataba na

lang sila ng lupa at maging parte muli ng punong nagbitiw sa kanila.

Isang maliit na bundok ng tuyong dahon ang unti-unting tinutupok ng

apoy, Parang naririnig ko ang sigawan nila nangangalit, kailangan kong

mag-ingat dahil nakakapaso ang huling bitaw ng kanilang lakas. huling

enerhiyang galing sa kanilang patay na katawan ay kayang lumikha ng

napakalaking sunog na kayang tumupok sa mga buhay na halaman.

Kahit pala patay na may dala pa rin panganib, ito siguro ang

sinasabing nagmumulto ang mga patay.
Sandali lang ang itinagal ng apoy mabilis kasing natupok ang tuyong

dahon. "Tapos na kayo, ang sabi ko sa aking sarili." Pero may baga pa

rin natira, hindi pa pala dahil kung iihip ng medyo malakas ang hangin

ay maaring liparin ang mga alipato patungo sa kung saan, baka

mabagsakan ang isang kumpol ng tuyong dahon at magsimula ng bagong

apoy, napakadelikado.

Dapat pala e huwag tigilan ang pagbantay sa pagkasunog ng mga tuyong

dahon na ito hanggang maging abo na lang sila. Dahil kapag nangyari na

ito matutupad na ang propesiya ng bibliya, "sa abo ka nagmula, sa abo

ka babalik."