Ikaw at ako

Sometimes believing in yourself is a conscious decision not to believe others.

Bakit nga ba?
siyempre ikaw lang ang nakakakilala talaga sa sarili mo. Ikaw ang humaharap sa salamin at nakikipagusap sa gaya-gayang kahawig mo sa salamin. Siya ang laging mong kasama, masaya o malungkot. Mas nakikilala mo siya kapag siya ay malungkot dahil siya lang ang laging handa na samahan ka sa mga page-emote mo sa buhay.
Madalas nga sikretong usapan ninyo sa loob ng opisina, o kaya kung ikaw ay bigla na lang natutulala. Nadadala ka nya sa kanyang mga kwento ng pakikipagsapalara. O dili kaya ay kayang ka nyang dalhin sa mundo ng kawalan. Bingi sa ingay ng katotohanan kahit panandalian lamang.
Mas madalas tuloy mas pinipili mo pang maging tulala, dahil alam mo na doon k alang mapapayapa. Akala tuloy ng iba nababaliw ka na, pero sa totoo inggit sila sa nangyayari sa iyo.

Tama ba na paminsan-minsan lang ang pagtitiwala mo sa kanya? Isipin mo, kung hindi mo siya paniniwalaan may mararating ka ba? Sa tingin mo kaya kabang paangkasin ng mga taong pinagkakatiwalaan mo at dalhin ka sa lugar na gusto mong marating? Hindi, 'di ba? Dahil kung wala siya at hindi ka naniniwala sa kanya ay hanggang ngayon nangangalit pa rin ang ipin mo at nagtatanong na, "Ano ba ang dapat kong gawin para mapunta sa kinalalagyan nila?"

Samakatuwid, ikaw at siya ay kailangan maging magkasangga, dahil siya ay ikaw. Ang pagkabigo mo ay pagkabigo niya. Ang tagumpay mo ay tagumpay niya.