Failure and getting up

Failure on doing things for personal recognition can be easily overcomed.
I've flanked so many job interviews. I was denied and denounced by love.
Those failures really pressured me, it tested how tough my mental status is
and how delicate this heart is.

Disappointment like that is like a cursed scarab beetle inching its way into your flesh
causing too much excruciating pain that you'll loose the will to live or in my case I lost my will to
believe that God-fearing upbringing is not my way to get out of this misery.

I lost my belief that God will provide all the things  I need. I only believe the harsh reality that
this cruel world throws at me. My good intention is not enough to get me through this war in my life.
I need to equip myself, I need to reconcile with myself, I need to find faith so that I can win
some battle in my life. I believe faith cannot be taught it must be experienced.

Feeling down and depress is good, it makes you feel more human. Bleeding and crying reminds you that
you are still alive. My knees maybe bent down but it will not stay down, my shoulders already gave up
because of the heaviness of my burden but I know once I rested enough I can get moving again.
My wound will heal leaving only scars, and can only remind me of the lesson of that experience.
My eyes will run out of tears and I will stop crying and sobbing, I only need to sleep it off then the greyness
that fills it will fade away. I will see beauty again, I will appreciate the sun and the rain like I used to
and you will see glitter in my eyes.

You asked me what's worrying me, I will now answer it. The day of reckoning for all my sins is what worries me.
My faith is weak, my foundation of belief is shallow, my strucure of confidence is not rigid. I am a delicate vase.
I am a crystal glass. I am aluminum metal. I am a lumber from a coconut tree.

I need a strong wall that I can lean to, I have to deepen my roots so I can hold on to what I believe, I need to brace
myself so I can stand tall. A delicate vase needs some light handling. This glass long for some buffing.
I need to be constructed wisely so I can be as tough as steel but light as titanium. I need protection from the elements
so I can lasts long and serve my purpose.

I am all battered and bruised, deformed and unrecognizable even my mother will not let me in our house
if I removed this decaying mask. I want to go back and refigure my oldself but my faults are hindering me to do so
because I am not like the way I am before. I have changed. I changed that I hardly knew myself. I will not let the wind
uncling me  to the bow, I will hold on to it.

Days of failure for men are inevitable, the good and the wicked have the same fate but it is after the fate that
makes the good man stand up again. It is the faith that things will get better is what keeping us from being down.
If I have been down and now experiencing God's favor in my life, I can now believe that I am a good man, and
God has declared to all that I am. I have faith in Him that he will forgive all my sins, because my God is a forgiving God.

Woe man

The fast and the furious on the game of thrones.

"Woman is a very dangerous weapon, all she needs is 5 minutes of your time and she can get whatever she wants with you." This are the owrds of the villain in the move FAst and the Furious.
This is very true especially if you are the kind of man who are longing for affection and companion of a beautiful, lustful and alluring woman who only wears two-piece bikini complimenting more her voluptous body. It is only a matter of time and you will let your guard down. And when that happens you're going to regret the moment you pay attention to her.
Great men fall because of women, you can even read passages from the bible how woman put a great man like wisest of all kings; Solomon to his destruction. History have laid it infront of our eyes how Cleopatra made Caesar worship her, Josephine's curse to Napoleon, Imelda Marcos to Ferdinand.

Woman, it is true, you are woe unto man.

They are our pain and they are our vain.

I think there's no need for complaining what we need to do is "Be like them." that is the words of a ranger from the series Game of Thrones. One of the ranger have said that they must do what the wildlings are doing, they must move fast and silent, in-order not to spot them and surprise their enemy on their attack.

Gone are the days of squaring off as a gentleman, now is the time for a guerilla warfare tactics. We should always be on our guard always looking for a clue when our bitch will slip. The length of our relationship with them does not mean we have to trust them, always make them realize that we are their masters.

Men rule the earth and it will always be like that.

On being cheated

There's a new girl in town and everybody is talking about her. But I found out that she already have a secret lover from a friend from other department. And this friend is making a move on the girl, so I advice him not to push thru with it, because I know it will only create trouble in the office and the good relationship that we had will only sour. But to my surprise he throws at me an unexpected answer, that if the woman wants him and is fine with having two lovers at the same time then there's no problem.

I know that this is possible because of his cunning character, but that straight answer from him send shivers to my spine. It made me thought about it for sometime and after having a quite moment and looking back at my personal experience I will have to agree to what he said.

"If the woman wants to have two lovers at the same time, then there's no problem with it."

I remember also some line from the movie Deuce Bigalow where Deuce says that all the woman needs is some real loving and making them feel important and loved, if they don't feel it they will start looking for someone who'll make them feel special.

There's a real truth about it, if the woman had enough and run out of patience then he'll go looking for other options. But what if that is not the case?

I guess it depends on the woman, don't you think? What if your woman told you of having that kind of history and she's totally agreeing with that kind of principle? What would you think you would do?

Are you going to make reservations about your feelings for her? Or you're going to hold back what you truly feel about her? Now, this kind of situation really makes me doubtful about real love. It makes me think that there is no such thing as that. What I believe now is you just need to make the moment last whenever you are with someone. Make the most out of it, so it will be one of those memorable moment in your life and at the same time accept the fact that nothing lasts forever. There is no forever in our lives.

All the feelings that we are experiencing are just temporary. It is difficult to swallow reality, but  what can we do about it. We are complicated species.

You cannot control people, you can only control how you react to all those shit they throw at you.

Training & the actual game

Right in front of a thousand cheering and adoring fans (well, it seems like that) our faces were slapped and butt kicked. Yes! Humiliated is the word that can rightly described what our team experienced yesterday. It seems our opponent is a different machine yesterday, they are well oiled and they are in full synch with each other. We just cannot decipher their strategy, they are playing real basketball. Fuck! all those trainings seems so distant, we cannot even get a decent point on the first half of the game and we're down by 20.
The deficit is really heart breaking, the order has dissipated from the group and panic took over and everybody is in deep awe of what had hit us. Everyone is shock to see our fall, we live to our name..we are expendables.
All seems to have shown disappointment and frustrations, we bow our heads, looking for a sign, looking a help on how we can even slashed the gap to a single digit.
But the good thing about losing, about being expelled, about being an underdog is we've learn how to pick ourselves from the dust easily. We cannot let this defeat ruin us, we built this team because we just want to play and show everybody that playing team sports isn't about winning but being a part of a group of people trying earnestly to work things out even it seems impossible. It is about working our differences together, being calm despite of the adversaries, thinking over and over again what is the best way that we can match the skills of the opposing team.

We all witness that regrouping and changing strategies work we just run out of time, that we're not able to sustain our run. But you know what? We scared the shit out of that team. We only prove that we have the potential to be a real group, we just need to work hard on it, pay attention to each players ability because for me basketball is like chess but with more adrenaline rush. If you know how to move your pieces together you can prepare for an effective attack and eventually a checkmate.

Wooly Bully

Bullying.
Bullies have a fatal attraction with tiny people, outcast, people with different cultural backgrounds, skin color, abnormalities, health, folks with introvert character, sickly and lame, there are other feautures that bullies are looking for on their victims but these are the common attributes that they can't resist.
This is what happened in our office, there is this newly hired guy who acts as if he's really the expert and know how to run things well in their department. What amazes me is that he's only a staff but he acts like a manager and he keeps on bullying his coworker who is a midget size woman with tiny voice. Until one instance that they've got some issues to sort out, this bully keep on pushing the girl to the wall and he left her no other choice but to fight back. I'm really quite surprised about the resisting attitude, "You've done enough and I won't let it go on forever, I've got some self respect, it's time t shut your mouth". With much to do and professionalism as her backup buddy she was able to craft a plan that pinned down her bully. And now he's sorry and clamoring for an apology.
That's another simple David and Goliath story, it doesn't matter how big your bully is if you can come up with a good strategy on bringing him to his knees and leaving him no option but to yield. Because most of the time is they are just dogs who only shows their canine but if you will see their tails it's tucked in between their legs. Their courage is like toppings and side dishes.
There are  a lot of people that I met who is like that, without even asking they will tell what they did great or what they have experienced just to let you know that they are not just ordinary, that they are something else. If I am going to let my rudeness overcome me, I'll surely shout into his face that "I don't fucking care!"
Yes, that's what I should do because those egotistical maniac deserved that kind of treatment. Because if they are at their own senses they surely must know that it is not the right way to have a pleasant and stimulating conversation.
And what's wrong with being ordinary? Ordinary is good it only shows that you are normal and capable of doing things like other people. This is the problem when we watch too much movies and scripted reality shows. People televisions are blurring our perception of what is real in this world, this whole system of poisonous marketing strategy by the big companies are the root of all this madness. Vanity is surely taking over, feminism on men are fucking ruining the our world. Gays are fucking given much attention, values are being stretch-out to avail sympathies of the masses for personal gain. Yep, that's right folks there are few people that are pulling our strings, they are the big bullies and from their eyes we don;t amount to something. But all I can say is, "The only thing that can get into the eye of corruption is us tiny people."

Meetings

Meetings. A friend asked me why I am not attending any meeting? That thought on her mind made her judge me, that i don't have any initiative or I don't cooperate. Well, her thinking is ok with me. Anyone can pass me that judgement but I think there's another story behind that story. I told her that my main reason was those people attending meetings daily and weekly are just wasting time and not being productive. Why did I say that?

Actually I used to attend before but I lost interest and enthusiasm with the people I'm having a meeting. Here's the process of the meeting that we're having;

First, they will talk about the meeting that we've done a week ago, then we'll talk about our topic for the next meeting. It's plain and simple we are just walking around circles talking what we've talked about to plan what we need to talk about the following talk session. I forgot to tell you that I work with Japs folks so there is this respect for senior citizens, you cannot tell them anything, you just bow your head. That's the main rule if you violate that, they will mark you as rude, disrespectful.

It doesn't matter whether they are ridiculing a person in front of many people, it doesn't matter they yell at your simple mistakes, they are always right. So, what I'm trying to say is you cannot suggest a thing in the meeting because nobody is going to listen especially if you are a young brood like me.

And this kind of scenario is fucking eating all my interest in joining such a nonsense talk. i'd rather work silently on my desk fininshing the task I'm ask to do. Yes, you may be thinking I don't deserve any supervisory or managerial position with my attitude. yep, maybe you're right because I fucking work, those people who are on the high they're only good in one thing getting their job done by other people, and that is the working class like me. Yeap! that's my kind.

With all the shit that I'm doing and I think that I will go through my best pal that I can depend on is my job. And I believe that 100%, this job can save my ass, this job can keep me sane when insanity comes facing me in the future. This is just me, I just work and I am just a regular working guy.

Kantot of the day

Thoughts this past few days

1. Planning is better especially if you are going somewhere yo haven't been before, making a hardcopy of that plan is much better especially if you're not sure if the place you're going has cellphone reception.

2. No matter how discreet you do your escape, somebody will still see you. And that somebody  will be the key in unlocking your mystery.

3. Never trust anyone you drink and laugh with because they are the one who will sell you out.

4. If you want to improve what you are doing always do your best, it's either a hit or a miss there's no half way bullshit in this world.

5. Do not lie to your daughter.

6. Call you Mama once in a while, tell her how thankful you are.

7. I hate cheating, but I love getting away with it.

8. Learn to yield. Yeah! No matter how bitter it is, learn to swallow that puke again, especially if your opponent is gigantor like China. I hope most of the fucking people here in the Philippines are already awake how shit their government is. But it seems that the people are still mute and still embrace their stupidity. I don't see anyone or any group demanding change to the government about giving priority in military upgrade. All you can see and hear from the news are people waving protest placards about China's bullying. Politicians are so quite about the issue, they're all playing safe. Only few people from the senate made a little statement and after that they're all fucking silent about it. Now, China is implementing a fishing ban in our seas and we are yielding to it. What the fuck! And that fucking government guy said that our fishermans do not to go too far to fish because we have plenty near our shore, you fucktards I hope you rot in hell!

9. You are not a martial expert if you fight a group of six men at the same time. Martial arts is self preservation, you don't gamble if your chance of success is slim.

10. You cannot be too tough looking everytime, there will come a time that you'll be beaten and bloddied but a video footage can bring back your credibility.

11. People in the Philippines love the underdogs. That's right, that's why they are easily fooled.

empty cup

I have the tendency of making damage to myself and eventually destroying my whole image. When things becomes close to perfection and comfort lurks around I began to get bored and loose interest. That's why most of the times the end result of what I am doing is not ideal or what I wanted. Then my frustration over myself is going to start and I will slowly fade away from my goal. Then I am wasted.

Why is that I can't talk about my weakness with my wife? Or the things that's bugging my mind or my anxieties or whatever the fuck is making me paranoid? Why? Am I saving her all the pain and headache that I think I am only giving to myself? I've watched a movie, I forgot what the fuck is the title, I just remember some words being said about marriage and it goes like this.

"Marriage is suppose to make all your troubles lighter, you're suppose to have a companion in carrying up that cross your carrying."

It hit me because that should be the case. My burden should now be light at least now that I have a partner. But what I am feeling is different, I am feeling the weight increasing. I don't think that me and my wife have the same thinking of what we wanted in life. She just enjoys working and making some time worth having while I'm away doing my job here in the middle of nowhere. While I'm away dodging bullets just to give a tiny spark of hope that If I stay on my path doing this righteous thing our lives will be better and we'll be able to enjoy life like those fucking rich people. It's a fucking irony! All of this things that we're doing is an irony and it's eating me slowly. It is consuming my belief, it is consuming my principle, it is consuming my dignity.

Yes I have to admit, I am not the same person 6 years ago before I took this journey. It changed me. I don't fucking even know who I am right now.  I don't know how much more I can take before I explode and let all hell loose. I am slowly burning away, my fuel is slowly emptying. I am afraid this time an empty will be all I am.

jaded

What am I going to do with you? The words are supposed to be warm but it's shivering, making me chill inside out. All I can do is look into your eye while hearing you say what you did. You are jaded and I can't blame you for feeling like that.

Love has fled you a long time ago. Your love is a cancer that eats you up slowly, until it is words only to you. You are right, you just need someone by yourside, someone who can make you feel important and valued even for a while, because your existence is only for survival.

You do not need any saving from me. You can manage on your own. And you have accepted that is the way it is, who am I to be that guy? To save you from misery, my life is also shit. I'm in the brink of failure and destruction.

Why? Why are we doing this to ourselves?

Battle hardened heart

My plan is to let you fall with me until you're dependent on my existence. Your life center will be me, your world will revolve around me. Then I will leave..I will leave you wounded and despairing.

That's how bullshit I am, I cannot be that nice too you. you are too dangerous. If I let my guard down, I know I'll get hit by a 10-wheeler truck, in your face succker punch. I can see no sincerity from you so don't be surprised about my actions. That's what you're giving me, i will give to you the same cold shoulder.

My existence will not depend on you. My existence and my happiness depend on my perception of it. I can be happy and satisfied on my own. I am a valuable person, I am full of talent, enthusiasm, creativity, good sense of humor. I am good looking that I can easily replace you.

You are common. You're the same like every woman your staus. It is understandable and plain simple to decipher you. You only do those things to survive, to feel good, to feel some worth about yourself. Yes, that is you. And you are a liar. But it does'nt matter, I know you are from the start we're together.

Good luck to both of us. May the battle hardened heart bleed less.

Tired..so fucking tired

I'm fucking tired, do you know that? I'm tired fo this shit that I'm dealing with, the weight is fucking killing me slowly, it's becoming unbearable. Sometimes I want to ask everybody who look up and depend on me.

"What the fuck do you want with me?" What?
What do you think of me? A machine who don't get fucked up? You think that I'm full of promisses and potential? What the fuck? I'm just tired of all your expectations on me. Now, I am telling you so loud to not raise your expectations on me. Do not treat me like your messiah because I am just like everyone else. I fucked up too.

That's right, I am an asshole exactly what you despise. I am one of those no good people who fuck up. Yes, that's me, I am no different to them. Don't be shock because that's ho I am. I can't take it anymore that's why I'm doing this things and telling you all the shitness that I'm hiding from all of you.

I don't fucking care, I'm tired. I want to be alone. I want to be free from all the burden you all giving me. I want to be with myself, myself alone.

Humpty dumpty

What's the difference between falling from a 10 storey building to a 5 storey building? Nothing, because both are fatal. If you fall from a 3 storey that's a little different you might be seriously injured, be paralyzed which is the worst thing than death.

Why the fuck this idea came to my mind? Well I was walking and inspecting my work area under the scorching sun and at the same time my balls are sweating. Fuck this! I am gonna be rich! Filthy rich! So i'll just sit on my throne and let other people do this kind of shit. I will aim higher, yeah, if I fail so be it.

If I fail, I want to have fatal failure, the kind that I'm going to kill myself or I will lose my life over it. That's the essence of trying your very best..and that is to fail greatly.

So, I'll climb the highest mountain, I'll swiim the deepest sea, I'll run the thousand extra miles. I'll shit on my pants to be fucking rich.

eulogy

We cannot deny death. Death is the end. Death is the pinnacle.
We must embrace it, befriend it, know about it, accept it.

If we will be able to accept that everything has an end, then our attachment to earthly possession will be temporary and shallowly rooted. We can easily pull the plug that is making us feel bad, making us bad if we don't  consider those material things as ourselves. We are not the things that we have, it is not the definition of your being. The things that you have will eventually wither away.

Nothing is permamenent in this world, everything will end. Even life itself, even love, fame, greatness. You can even end right now what you are feeling or what you are having, because you are the one who controls it. You are the one who's in-charge of your life.

In our culture, it is not a practice to prepare a eulogy to the dead. Mine is a shy culture, never in my life I have experience someone saying something about the dead. People just go to the funeral to pay respect for the living family members not to the dead.

If I am to be fetched by death right now this will be my eulogy.

Son of a peasant, who were able to obtain a good education thru patience and perseverance. He honored deeply his parents, love his siblings. An average students, live like a normal country boy. Know the ins and out of the most dreaded place in the capital. Never been vicitimized by theft and pickpockets, streetwise. A survivor, have been ridiculed not only twice, he lost count of it.

A fighter, who don't give up no matter how big the odds are. Low self esteem due to poverty, but is trying to overcome by working hard and sacrificing time with his own family. A loving husband and responsible father. A cheater, sinner, adulterer, he will burn in hell if there is hell.

Have a shakeable faith, envy the believers. Don;t tottally agree to the teaching of the church. Open minded to other philosophical view. Begging for peacefulness. Paranoid, coward, scared of life. Wants to control everything happening in his life. Contradictory principle in life. A loser.

Lustful, good in bed, have a good appetite in sex. Can satisfy a woman. Athletic, physically attrative. Good sense of humor, writes sometimes. Want to be many things, wants to achieve a lot of title. Wants to be rich and powerful.

Bitter. Do not forget who hurt him, always planning for revenge. Believe in payback and getting even. Believe that justice is in his own hand.

An adventurer, loves pain. Pain is his friend it's his alarm signal that he is alive, still human. Loves black coffee to remind him all the bitterness of life. Happiness is temporary, most of the time we are sad. We are made sad. Melancholic.

Confuse. Asking for forgiveness to the almighty and to all those people he have hurt. Believe that there is someone above us all. Wants to go back to a simple kind of life. Knowing is not the way to be happy it is the way to realize your sadness. Give me ignorance of all things, I don't want to know anymore.

Metamorphosis

Fighting starts even before you're born. You are a fighter, you didn't choose to be like that, it is in your blood. At the moment of your conception you are already fighting with other sperms, only the strongest manage to fit in to that egg and that is you. Because you are strong.

You are a butterfly. You chose to put yourself in isolation for a while to transform yourself into a more powerful being...and that is being human.

You know you can stand on your own. You've already done it for how many years, do not doubt yourself about the fall you are experiencing now.

You are rich, you just don't see your treasures. If you can open your eyes the wealth you are looking for are just around you.

You are nature, whether you like it or not, you will give yourself back to her. She is part of you and you are part of her.

Now, it's just a matter of time before you are something again...because you exist and no one can deny your presence.

answer wisely

“You can tell whether a man is clever by his answers. You can tell whether a man is wise by his questions.”
~ Naguib Mahfouz

Most of the time when I am having a conversation I always try to pause for a while before answering any quastion try to absorb and understand what does that person really wants to know. It's like you're trying to figure out whether it's trick question or not.

But you can easily figure out a question what it really means, especially when it comes from a person you hardly know or talk with. Just like what happened to me the other day, there was this gal who I don't usually pay attention suddenly talk to me and asks me personal questions.

The fact that she is having a chat with me is already strange. Then she asks about my personal life made it more absurd. The first thing on my mind was, "Wait...what the hell does she wants?" "Why do you want to know that?"

This gal wants to know some info on me, on a personal level so she can somehow justify what I am doing. Is she trying to understand why the fuck I do the things I am doing now? Or she's getting info so she can tell all her girlfriends and talk about my personal life for their entertainment. So I thought, you are fucking with me ha? Ok, I'm going to play your game.

"I will let you hear what you want to hear. If you want to assume how asshole I am I will give it to you, open your mouth wide and suck it." With this kind of people around you, I cannot blame myself if I told them fictionalized stories about myself. Can somebody tell me, if what she did was right? I hate people like that, they talk to you just to measure and judge you. They deserve a fucking answer like that because they only asks stupid questions.

It's a dog world

Should I be nice with a coworker who wants to get on with my gf while

I was out sweating my ass out? Should I still treat him right when I

saw him making moves to her? Him being a nice fucking guy who wants to

have a piece of my heaven here at work? Hell no!!!

I like how the dog world works, it's fucking simple. The men rules and

the bitches chooses the razorback dog, the alpha male. Once a dog

pisses a lighting post it is his territory. Yeah that simple, my dog

always do it. He always make sure that his stinking piss is on that

pole, if it's not he make sure he squirt another venom to it.

When a dog from other area pass by and smell other dog's piss they

piss on it too, telling them it's theirs. But my dog wont allow it,

that's why he always check. It's just bad for the other dog if he

caught him doing that, it's always trouble as expected. it will surely

be a bloody fight, the better dog rules. And as usual my battle

hardened dog always win and all the bitches in the neighborhood will

choose him.

So, I should kick my coworkers ass for pissin' on my pole, I sure hope

it will be bloody. After he surrenders I will shit on his face and

tell him t always bow down when I'm around.

She is my bitch asshole, don't you fuck around or I might blow your

brain off your head. You retard.

I'm shit as always

It doesn't matter whether your doing exemplary work or toilet paper work, you will always be a shit to your boss. It even gets worse when you are under a manpower agency like where I am. My boss shit to my face and he will tell our boss in the agency that I just do shit which will make him happy because he'll not give me anything for our yearly performance evaluation.

It does not matter to my agency boss whether I'm doing good or bad because they are already profiting from me being assigned here in this project. It's a win-win situation for them, while for me it's a loose-loose fuck-up scenario.

Why did I come into that conclusion? I happen to have access on how much my client boss' company is paying for my service and I'm receiving only a third of it. Yeah, that kind of fuckin' tyranny is what we are experiencing. If you dont get it, let's add figure to it. If my client boss is paying my agency $30/hr my agency is paying me only $10/hr, they are getting more than my cut, that kind of shit man is what I'm talking about.

And you'll ask now why the fuck I'm staying and swallowing my worthless pride? Because that fuckin' $10 is still more than the pay that I'm going to receive if I work for a local company. Get that? No, of course you don't get it. Because you are not here from where I am. You don't share my pain and bitterness, you don't share this hell rotting culture that I'm living in. Yeah, that kind of fuckin' society is what we have here. No wonder we have too many violence, and we've got lots of scumbags wondering and playing as fools in the government. Because people here don't say shit, they complain to themselves and they don't say shit to those government bodies. You know why is it like that? Because there is no difference if they say something or not, those fucking evil bastards will only give you lip service and you'll be waiting for some miracle to happen before your case will be entertained. And that is the real life scenarion we are facing everyday, people shitting with each other because their bosses shit on their head too.

Yeah and this fucking place is really a fucking septic tank. And all this fuckin' shit dealings with each other will only create more hate, more killing and it will surely widen the gap between us struggling middle class folks plus the ever increasing impoverished and the devil may care guys are getting over run by those fucking tyrant elitist.
We middle class are decreasing very fast, we are the one directly absorbing all this shit. BEcause the poor guys are used to having none and they give up, they're eating shit that's what they do and most of us are still struggling to fight this hopeless war.
Because we all know our battles are lost but our isn't.

hands are clean

I will kill my own bestfriend too, if he tries to steal away my family from me.

I like Rick Grimes character in the Walking Dead series. I'm with you Rick, I know your hands are clean.

Although I praise the survival instinct of Shane, his man up attitude gets him into trouble. He just creates more enemy by being an asshole, but we've got to admit he kept the group alive for sometime.

Come to think of it, if a friend is against you, he is not your friend. He has some bad intentions going on inside his head so it's good to police up.

I like the sin Lori is whispering to Rick what she want. It's like a combination of the serpent tempting Eve and Judas kiss to Jesus. She is really a bitch, a cunning pussy indeed. Women can really change who you are, they are going to push you to the limits until you break your own principle and when that happens, you start to breakdown yourself. If your foundation isn't strong enough you are going to crumble down.

This fucking rat race we're into is going to change you. You should be ready, because it is inevitable. The situation will come that you'll just lament about the old world that you had.

That's what the fuck I experienced, I can attest to it. It did fucking change me, I don;t know now how much of my old self is left of me. My past is just a mirage of today.

But my hands got some stain, not like Rick's. He's my man.

Fuckin' shit!

Have pity

Have pity on yourself.

That's the word Bruce Lee told one of the guy in the boat who wants to measure him in the film Enter the Dragon.

It's been more than a decade since I first saw that movie. I idolize him even more for showing that kind of confidence. No wonder Master Bruce influence my personality.

Empty your cup and be water my friend.

It's like he's mentoring me as a real friend.

People here around my work always measure each other in every way. And last night I got fed up in all their indirect bullying. On our basketball game I really changed my attitude I went as aggressive as never before, I kept telling myself I can beat the crap out of this posers. And I did, I beat them on their game. I hope taught them a real good lesson by beating them on their own game.

I fuck them real hard that they just awe in silence. I slashed my way up to the goal like a swift sword. And pound them with perimeter shooting like an assasin. Most of them are running out of air at the end of the game but I kept pushing myself controlling the flow of the game until they fade out and then I went stealing the floor.

My team mate ask me to slow down because they can't keep up with phase but I tell them to man the fuck up, and don't bitch out. We can't win if we bitch out. I remember my mentor Jordan telling me to go strong to the hoop and that's what I did...my guard blink first and he went down eating my dust.

How does bitchin' feel fuckers?

I told you that I am gonna beat your ass in your own game. Now, tell me what game you want me to mop your sorry ass?

Fucking posers! You should just rub your own tits.

Bliss

You cannot break me...I'm already broken.

There's nothing you can throw at, I've heard it all before.

Fuck you! You psychotic bitch!

You don't fuck me! I will fuck you!

I will not let you ruin my day. I control my own bliss. I am the master of myself. I tell myself i am free. I tell myself that life without you is better.

Yeah! That's right, I don't care if you fuck everyone here, you don't hurt by doing that because you are only hurting yourself. You think it would solve your problems? It's a plain "NO" , what you did will only add up to the piles of guilt you've been harboring in your port of loneliness. That's right you are going to be lonely for the rest of your life. Now I understand why your life is a mess, you're pretty fuck up lady.

I wish Ican wish you a good life but hell no! My conscience is telling me to go fuck yourself to death... The pain you're feeling must not go away you desrve that, you deserve more than that bitch.

I am going to be alright. I am happy that the shit we had ended, I thank you for that. Yes, thank you for fucking somebdy else..now you go with him and live miserable. Yeah fuck on!


I AM HAPPY!

BLISS!

Kalayawan

"Vanity is really my favorite sin." - Devil's Advocate

Tiningnan ko sa internet ang ibig sabihin nito sa tagalog.

Banidad, Kalayawan

Hindi ko gaano nakuha, self-love na lang ang sa ingles. Mas madaling maintindihan.

Isa sa mga nagustuhan kong pelikula ang Devil's advocate, talagang hindi ko mapigilan ang kilabot sa pagkaramdam ng takot sa mga eksena kung saan ipinapakita ang mga demonyo.

Pinakita din dito kung gaano talaga kaaling ang panlalansi ni Satanas sa tao. At ang kaniyang rason kung bakit niya ginagawa ang mga bagay na ginagawa niya.

Isa sa mga sinabi niya ay

Kevin Lomax: "Better to reign in Hell than serve in Heaven", is that it?
John Milton: Why not? I'm here on the ground with my nose in it since the whole thing began. I've nurtured every sensation man's been inspired to have. I cared about what he wanted and I never judged him. Why? Because I never rejected him. In spite of all his imperfections, I'm a fan of man! I'm a humanist. Maybe the last humanist.

Hindi ko alam kung paano ko iintindihin itong sinabi ng demonyo, kaya dapat suriin ng mabuti, itimbang, usisain ang mga natatagong mensahe nito. Dahil puno ng panlilinlang ang demonyo at alam niyang mahina sa tukso ang tao.

Kung ikaw ay nasa estado ng pagkabigo, puno ng problema, nagiisa at malungkot madaling tanggapin ang pananalita na ito. Kaya nga hanggat maari dapat ay lagi tayong may kasama, dapat may mga taong laging nagpapaalala sa atin ang tunay na pagmamahal ng Diyos. Dahil alam naman natin na ito ang totoong magpapasaya sa atin. Mahirap, makipot ang daan papunta sa kaharian ng Diyos. Maraming mga harang, pagsubok para maging karapat-dapat sa kanyang pagmamahal.

Pero bakit ganoon nalang ang pagsusulit na binibigay ng Diyos? Siguro kung madali ay hindi bibigyan ng halaga ng tao, dahil tuso ang tao, madaling makurakot ang utak.

Freewill o kusang loob, ito ang ibinigay ng Diyos. Nasa sa tao kung susunod siya o hindi. Ganoon din ang demonyo, wala siyang kakayahan na pilitin ang tao na sumunod sa kanya. Puro mga tukso ang mundo, halos lahat ng ginagawa natin ay laging may dalawang pwedeng mangyari. Kailangan laging may pipiliin sa bawat sandali. At bawat desisyon ay may kaukulan na reaksyon dito, at itong mga desisyon na ito ang naghuhubog sa ating pagkatao kung sino ba talaga tayo. Dito rin natin makikita ang halaga natin, ang kahulugan at rason ng pagiging tao natin.

Isa pang kaisipan na pumasok sa utak ko ay, bakit hindi nawawala si Satanas o ang demonyo at tukso? Simula sa umpisa palang ay nandoon na siya hanggang sa ngayon ay nandito pa din. Katulad din ba siya ng Diyos? Walang kamatayan? Dito sa mundo ng mga tao? Habang tayo ay nabubuhay ang demonyo ay nasa paligid pa rin. Hindi kaya ang buo nating pagkatao ay nabubuo ng dalawang nilalang? Ang mabuti at masama? Ang yin at yang? Kailangan may katapat ang bawat isa? Kailangan balanse ag lahat.
Katulad na lang ng mundo kapag nawala ang pagkabalanse nito maaring lumayo tayo sa araw na nagbibigay ng buhay sa atin. Paano ba nasusuportahan ang mundo? Anong imbisibol na pwersa ang humahawak dito? May balanse na pwersa dito hindi pwedeng wala.

Isa pa, vanity o self-love.

Kasalanan ito kapag sobra. Dapat talaga balanse lang, dapat maging alerto tayo sa mga kinikilos natin. Baka ang mga ginagawa natin ay tungo na sa direksyon ng kapalaluan, pilit natin binibigyan ng hustisya na ang ginagawa natin ay para sa ikabubuti natin at ng mga mahal sa buhay. Maraming mga ganitong pangyayari sa buhay ko, sa una ang kapakanan ng sarili ko at pamilya ang nauuna, pero kinalaunan mas nangingibabaw ang sarili, nauuwi tuloy sa isang kasalanan at isa pa. Hanggang sa malunod na ako sa kamalian na pinaggagawa ko.

Vanity tunay ngang kasalanan ka.

Adik

Adik

Dapat bang tingalain si Agent Ethan ng Mission Impossible? Kapapanood ko kagabi ng Ghost Protocol, at ilan beses pinakita sa pelikula ang eksena kung saan tinatanong ng recorded na boses kung tatanggapin ba ng agent ang mission na binibigay sa kaniya, sabay bibigyan ng babala na kusang masisira ang mensahe.

Sa mga action na pinakita niya na parang hindi siya nasasaktan sa mga sugat at bugbog na nakukuha ng katawan niya ay kahanga-hanga. Idagdag mo a rin ang buo na kalooban, walang takot sa paggapang sa pinakamataas na gusali sa mundo at pagbabaging para makapasok sa kanilang kwarto ay dapat talagang hangaan.

Pero nung bandang huli matapos nilang mapigilan ang pagtama ng rocket na may nuclear sa America pinakita ang kaniyang asawa na buhay pala. Naramdaman at napansin ng asawa niya mula sa malayo si Ethan at sila ay nagtititgan sandali sabay bigay ng kaunting kaway at ngiti. Akala ko ay susundan niya sa tindahan na pinasukan nito, pero siya ay umalis muli at tiningnan ang bagon niyang misyon.

Isa lang ang pumasok sa isip ko, adik ka Ethan! Isa kang adrenaline junkie, mas gusto pa niyang nalalagay sa panganib ang buhay niya kaysa makasama niya ang asawa niya. May balanse ba sa klase ng pamumuhay niya? Parang isang robot lang si Ethan na ang tanging purpose ay ilagay sa panganib ang kaniyang buhay.

Base sa binabasa kong self help book ay siya ay kasama sa mga Job Centered life na tao, na ang tanging self worth na nakikita nila sa sarili nila ay kapag sila ay nagtatrabaho. Naiinis ako kasi, parang ganoon na din ako, mas maraming panahon pa na nasa trabaho ako kesa kasama ko ang pamilya ko. Pagkatapos kung saan pa delikado ang lugar doon pa din ako naassign. Parehas lang kami ni Ethan, badtrip. Kaya ganoon na lang ang pagkadismaya ko. Imbes na gumanda ang pakiramdam ko sa movie e, napaisip pa ako tungkol sa klase ng buhay na meron ako ngayon.

Isa rin akong adik!

Inbox

Ilan beses ba akong nagbubukas-sara ng aking gmail account? Para akong tangang sabik pang tinitipa ang password, akala monaman e mayroong magi-email sa akin.
Pagbukas ko ng inbox ay tanging si Lina Jobstreet lang ang nagpadala. Kung hindi man siya si Bo Sanchez, kung hindi man ang iba ko pang subscription na article. Ang dating inbox ko na puno ng pangalan mo ay napalitan ng gawaing interesado ako.
Pero bakit ganoon? Hindi na ako kasing sigasig tulad ng dati? Mga interes ko naman ito, bago kita nakilala. Pilit kong hinuhukay ang dating sarili ko bago pa nangyari ang lahat ng ito sa atin.
Alam ko na walang silbi ang mga ito, ginagawa ko lang para kahit paano maalis ng kukote ko ang alaala mo. Gagawin at gagawin ko ang mga boring na bagay na ito, nasa pagsasanay lang naman iyan ng utak. Ako ang kumokontrol sa saili ko, wala kang magagawa sa akin.
Lumayo ka na, lumayas ka. Hindi mo ba alam, sinasaktan mo lang ako.
Oo, bukas gagawin ko na naman itong kauululan na ito. Ilan beses ko na naman ibubukas sara ang inbox hanggang sa hindi na ang pangalan mo ang hahanapin ko.

Kalungkutan

Kalungkutan.

Alam mo ba kung paano ako pinahirapan nito? Alam mo ba kung paano inalis nito ang respeto ko sa sarili ko? Alam mo ba kung paano binago nito ang pagkatao ko?

Sa tingin ninyo ako ang mali. Ako ang mahina. Ako ang dahilan ng lahat ng kaputahan na nararanasan natin ngayon.

Madali lang ang magsalita kapag hindi ikaw mismo ang nakakaranas ng hirap na pinagdadaanan ko. Madaling magturo kung sino ang may sala lalo na kung puro kasarapan sa buhay ang iyong nararanasan.

Bakit ilang beses mo na bang iniyakan ang kalungkutan? Ilang beses mo na bang sinabi sa kanya na iwan ka? Ilan beses mo bang tinakbuhan? Ilan?

Hanggat sa makakaya ko ay iniwasan ko ang mga tukso niya sa akin. Hanggat makakaya ko inaliw ko ang aking sarili. Hanggat makakaya ko hindi ko siya pinagtuonan ng pansin.

Nagpakatatag ako, pilit na inaalala ang lahat ng mga masasayang araw natin na magkasama. Laging pinapaalala sa sarili ang mga plano pa natin.

Mahina ang tao kapag siya ay nagiisa. MAhina ang sinuman malakas kapag siya puno ng kalungkutan. Ang demonyo ay tulad ng leon, lagi lang nakaabang sa likod ng talahab, handang sagpangin at kalmutin lagi ang kaniyang bibiktimahin. Nahuli niya ang kahinaan ko.

Ngayon, ang dating ako ay ibang-iba na. Ang akala ko na matibay na pader ng pagmamahal ko sa iyo ay natibag ng bigla. Ang pundasyon ng aking pagkatao ay gumuho.

Kaya ngayon ay nagtatanong ka bakit nagbago ako. Kaya ngayon pinagduduldulan mo sa mukha ko ang kahinaan ko.

Bakit hindi ka naman nakaranas ng mga paghihirap na ipinasan sa akin. Sino ang mga kasama mo habang magkahiwalay tayo? Ang ating anak, iyong pamilya, mga kaibagan. O anong tibay ng iyong mga sandalan, dapata talagang kainggitan.

Hindi ko na alm kung ilan beses ng pumatak ang luha ko. hindi ko na mabilang kung ilan beses ko na pinulot ang sarili ko sa pagkakadapa. Ayaw ko na. Suko na ako, parang wala ng saysay ang lahat ng putang-inang sakripisyo na ito.

Dahil sa ngayon, ang lahat ng sakripisyong ito ay balewala. Parang bulak ang gaan. Dahil ang mga batayan ng putang-inang komunidad kung saan tayo nabubuhay ay malupit para sa mga mahihinang katulad ko.

Sa totoo lang dapat isipin ko na lang ang sarili ko. Hindi ba iyon ang nararapat? Dahil alam ko naman kapag nagkaputa-puta na, lahat ng mga mata nyo na titingin sa aking pagkatao ay parang mga palaso. Puno ng pangungutya at panghuhusga na parang ang lahat ng ginawa ko sa inyo ay walang halaga. Bakit nga ba hindi pa ako tuluyan lumayas? Iwan na ang mga pagmumukhang timang, maging tunay na makasarili. Dahil alam ko sa bandang huli ang sarili ko lang ang tangi kong kasama.

Ang dating ako ay wala na, pinalitan ng mapagkunwari at mapanlinlang. huwag ka ng malungkot at umiyak diyan, nagkamali ka lang ng pinagkatiwalaan. Paalam, paalam na.

iwas liwanag

Iwasan mong tumingin sa mga taong sikat
Baka mabulag ka ng kanilang liwanag
Huwag masyadong lumapit sa mga nagliliyab
Baka masyadong mapalapit at ikaw ay maglagablab

Sa kabilang banda...

Naghahanda na ang mga pulitkong inaamag sa darating na eleksyon
Lipatan dito at lipatan doon
Mga kunwaring nagmamalasakit sa bayan pero pansariling interes lamang ang mga inuuna.
Ang daming dapat pagtuonan ng pansin sa bansa na ito, pero pamumulitika lang ang lama gawin ng mga puta.

Sinasakop na tayo ng Tsina, wala naman tayo maibuga. Para tayong mga asong bahag ang buntot, ang kaya lang gawin e tumahol.
Bakit ba lagi na lang tayo umaasa sa mga kano? Wala naman nagawa sa atin ang mga iyan. Isipin ninyo ha, kung totoong kaalyado natin sila bakit ang mga war exercises na ginagawa dito sa bansa ay parang sila lang ang nakikinabang? Pinapatikim tayo ng kanilang bagong teknolohiyang gamit pandigma pero hindi nila tayo mabigyan ng mga ito. Napakarami nilang barkong pandigma na noon pa nakabase sa bansa pero puro mga pinaglumaan ng gera ang mga gamit natin. Hindi ba maisip ng mga pulitiko na ito nang isang programa na magkakaroon tayo ng mga gamit tulad ng sa mga kaalyado natin?
Bakit ganoon lang ang inaabot ng mga programa nila? Puro mga papogi ang mga Putah! Kapag tayo na ang tinitira ng mga kalapit natin wala naman tayo magawa kung hindi diplomasya. Bungangaan lang ang kaya. Mga palingkero at palingkera wala naman ibubuga.
Putang-ina ninyong mga pulitiko kayo, mga kunwaring matatapang. Matatapang sa mga wala, sa mga mahihirap at mga mangmang. Pero kapag ang kalaban ay malakas nagtatago sa sulok at nanahimik. Nakikiramdam lang dahil sariling kapakanan muna ang iintindihin. Parang mga buwitre na nakatanod lagi sa mga nanghihina at naghihingalo.
Putang-inang bansa ito, wala nang patutunguhan, pati ang mga ordinaryong tao may mga pinanghahawakan prinsipyo ay nalalason ng mga panggugulang. Ang lahat ay kanya-kanya , wala ng pagkakaisa.

Why I volunteered?

Why I volunteered?

I was 13 when Apo Pinatubo got fed up and spill-out its guts and
devastated mostly Central Luzon. From that moment my perception of
life change, I was shivering with fear because almost everyone around
me is saying it's the end of the world and God's judgment is coming.
The day becomes night and rain of sands and ashes cover up our whole
town. From noon time it was total blackout and nonstop pouring of
sands destroys most of the houses in our neighborhood. Our newly
constructed house from my Father's loan saved us from experiencing the
total wrath of Mt. Pinatubo. Most of our neighbors’ home were destroyed
and damaged by the eruption, forcing them to take shelter in our
house. There were a total of 5 families in that tiny home praying that
the roof will stand the accumulating weight of the sand. Thank God it
did, through camaraderie and genuine care we survived that longest
night of our lives.
Countless lives and properties were destroyed, people are left with
shock and confusion, everyone is muttering "What now?"
The main source of living in my province is agriculture, fisheries and
being employed at the American base. But after the tragedy and
political situation between the Philippines and America, the G.I.'s
left the country and left most of the people jobless including my
father.
But one good leader didn't lose hope, asks for volunteers to revive
the former base and make it a working special economic zone that will
be the blood and life source of all the people in that tiny area in
Luzon archipelago. Through volunteerism, we were able stand-up again.
We were able to show the whole country, the whole world that we can
make it on our own.

I saw nothing but good intention in having the IIF program in our
project. I witnessed how effective it was during my last project in
Qatar where our peak manpower reaches 55,000 composed of different
nationalities around the world. When I was a volunteer in that project
I once asked myself if this kind of program is possible to be
implemented here.
Now I know it is possible! Because we are living it, we are doing it
and we are achieving it through the spirit of volunteerism.
My IIF mentor told me that "If you believe that what you are doing can
help change and better people's lives then you are doing the right
thing."

I believe I am contributing to change.

It does not matter if your hands are small; it is yours and only you
can wield how productive and meaningful it can be. Because when worst
comes to worst only kindness matters.

Bulag, pipi at bingi

Bulag ako kasi hindi ko narinig ang mga makulay mong pananalita
Pipi ako dahil hindi nasabi ng manhid kong dila ang gusto mong maramdaman
Bingi ako kasi hindi ko nakita ang sumisigaw mong pagmamahal

Papakinggan pa kaya ng Diyos ang dasal ko?

Papakinggan pa kaya ng Diyos ang dasal ko?

Dinala sa hospital kagabi ang anak ko. Dahil sa paglala ng kanyang allergy. Masyadong maselan ang pangangatawan nya lalo na sa mga pagkain, halos lahat na lang nagti-trigger ng allergy niya. Pero ayon sa misis ko, parang mas grabe ang epekto kagabi. Dati rati e, nangangati lang siya at nagpapantal. Kagabi e, namaga na ang mata niya t tenga, at malapit n arin daw hikain.
Mabuti na lang at nadala sa hospital at naagapan ng gamot.

Naisip ko dahil sa mga ginagawa kong kasalanan, kung bakit pati ang anak ko ay nagkakasakit. Sa mga mahal ko sa buhay bumabawi sa akin ang Diyos. Dahil alam niya doon niya ako masasaktan.

Gusto ko ng magbago. Pero mahina ako. Ang dami kong kasalanan. Iniisip ko lang kasi sarili ko. Gusto kong bumalik sa Diyos. Gusto ko ng buhay na malapit sa Diyos. Gusto ko ng buhay na kasama ko ang pamilya ko.

Tulungan mo akong magbalik sa iyo Panginoon.
Ayaw ko na sa buhay kong ito na puno ng kasalanan.
Ayaw kong maging mahina. Gusto ko ang pamamaraan mo.

Kunin mo ako.

Mga tips para sa murang paglilibing

Bakit kaya mahal ang mamatay?

Mahal.

Tama ang iyong nabasa. Sa amin kasi madalas naririnig ko sa namamatayan ang katagang ito, "Namatay na nga, ipapangutang pa ang pagpapalibing." Napaka-sakit marinig nito 'di ba? Sabi nga sa wikang ingles,"Ironic".

Shit! Parang nakakatakot naman mamatay, lalo na kapag wala kang ipon na pera. Kaya nga iyong ibang tao habang buhay namimili na ng ataol at lupang paglilibingan sa kanila.

Napaisip tuloy ako. Ako kaya kapag namatay?

Ito ang bilin ko sa mga makakabasa.

Unang-una, ayaw ko ng mamahaling ataol, sayang lang ang pera. Ok na sa akin ang plywood, patay na ako hindi na ako makakapagreklamo. Natutulog nga ako sa sahig at sa papag, bakit kailangan ko pang magkaroon ng mamahaling ataol e patay na ako mga uod lang ang makikinabang hindi ba. Saka, may nakita ka na bang fashion magazine para sa patay? Wala, 'di ba? Sino ba naman ang magkakainteres na bumasa nun? (Hmmm, mukhang magandang gawing business iyon ah, magazine ng Patay :D)

Ikalawa, Wala ng embalsamo, gastos din iyon. Ilibing na lang ako agad. Wala naman kasi akong kamag-anak sa ibang bansa na hihintayin pa. At saka iyong mga nagsusugal at nagpaparenta lang ng videoke ang kikita sa patay kong katawan (Sabagay, pandagdag din sa abuloy). Pero teka mayroon na bang gumawa ng mathematics ng burol?
Magandang pagukulan ng pansin iyon ah, teka isa-isahin natin.

Kapag ako ay namatay saan ba ang paggagastusan?

1. Morge ----> embalsamo ---> parlor ng patay
2. Ataol
3. Sasakyan na maghahatid sa nitso (pero alam ko package na ito ng funeraria)

4. Cremation pasunog kung gusto mo masunog katawan mo (kung masama kang tao bale para kang botcha nun) sunog pati katawan lupa mo :D

5. Pakape, biskwit at butong pakwan o kalabasa (pwede rin palang kornik) kada-gabi ng burol

6. Pasugal

7. Konsumo sa Kuryente

8. Pakain pagkatapos ng libing

9. Pasiyam

10. 40 days

Iyan ang mga naiisip ko na pagkakagastusan kapag na-dead ka, pero syempre para maging patas e dapat isaalang-alang din natin ang pasok ng pera. Para palang instant business kapag namatay :D

Paraan para kumita sa lamay

1. Maghingi ng abuloy
2. Cash na lang ang bulaklak ng patay special request (parang sa kasal)
3. syempre magpasugal (sakla, tong-its, pusoy, mahjong, kwaho, 41, lucky 9, pares-pares, unggoy-unggoyan, cara y cruz, tatsing, kung malaki ang lote mo pwede kang magpatupada at kung ano-ano pang pagkakakitaan)
4. extend ang lamayan, kinaugalian na natin ang 1 linggong burol gawin mong 2 linggo (pero dapat i-konsider ang konsumo sa kuryente)
5. Maglagay ng videoke na hinuhulugan ng P5 barya
6. Huwag kalimutang kumolekta ng tong. Dapat laging alerto sa bawat lamesa ng nagsusugal.
7. Magpanggap na mahirap lamang at humingi ng tulong kay mayor pandagdag sa libing.

Iyan na muna, natutuyo na utak ko kakaisip, bahala na kayo magdagdag.

Kung wala talagang pera, at ayaw mo magkautang-utang ang naiwan mo, e dapat 'wag ka na magluho. Suportahan pa natin ang mga naunang diskusyunan kung paano makakatipid sa burol mo.

Dapat iyong ilaw na gagamitin sa burol ay CFL, kahit 10watts ok na iyon, kadalasan kasi mga incandescent bulb pa ang gamit ng funeraria.

Kung nasa liblib ka na pook, tulad ng bahay ko. Magpasunog ka na lang sigurado naman maraming kahoy sa paligid, tipid pa. Pasundo mo nalang ang pari sa kamag-anak mo para mabasbasan ka.

Kung ayaw mo naman magpasunog e, sa paghahatid sa iyo sa huling hantungan mo e, 'wag ka na maginarte, pwede na ang tricycle o kaya padyak, bahala na ang kamag-anak mo na mag-isip kung paano nila didiskartehan. Dati nga 'di ba binubuhat lang, hanggang ngayon ginagawa pa din iyon, lalo na kapag walang-wala talaga ang namatayan.

In-relation to that, naisip ko na magandang gawing negosyo ang paghahatid ng patay gamit ang modified sidecar ng tricycle, murang charge solve ang problema.

Marami pang paraan ang pwdeng gawin para hindi magkabaon-baon sa utang kailangan lang 'wag maarte ang mga naiwan mo. Kaya ang payo ko sa iyo, ikundisyon mo na ang utak nila o kaya magbilin ka na at kapag hindi sinunod ay mumultuhin mo sila. Takutin mo na hindi matatahimik ang kaluluwa mo kapag hindi nila sinunod ang gusto mo.

Isang payo lamang po, mula sa isang nagmamalasakit na kababayan.

Kulangot

I am the traveller and the road, and the journey is wherever I go.

Hindi ako mali. Tama lang ang ginagawa ko. Tamala ng protektahan ko ang sarili ko, kasi nakikita ko sa iyo na sasaktan mo ako. Bakit ko hahayaan iyon? Hindi ba dapat lang na umiwas at lumayo na ako sa iyo? Ilalaglag na kita, hindi kasi kita mapagkatiwalaan iba ang kutob ko sa iyo. Magaling ka makipaglaro pati ako binibilog mo, anong tinging mo sa akin, kulangot? Pagkatapos bilugin pipitikin?

Bago mo pa ako makuha sa ilong mo, ilalaglag na kita. Ayaw ko ng mga taong may balak akong saktan. Mabilis na nagdidilm ang paningin ko sa mga katulad mo. "PUTANG-INA! 'wag mo nga ko ululin! Hindi mo ako kilala kaya 'wag mo akong subukan.

May sayad ka nga. Kailangan mong magpatingin sa isang psychiatrist. Kaklase ka siguro ni Noynoy pareho kayong abnoy.

Tama ba ang pagiisip mo? Bakit mo ako inaalok na kumuha tayo ng bahay? Ganoon na ba tayo ka-close? nakakatakot ka, may problema ka na kailangan mong solusyunan. Sa pagiisip ko naiintindihan naman kita e, siguro sa kabila ng pagdedeny mo na ayaw mo sa tatay ng anak mo e, gusto mo rin magkaroon ng makakasama na magpaparamdam sa iyo ng mga pangangailangan mo na emosyonal at syempre sekswal. Pero nakakapangilabot ang itinuring mo sa akin, bakit mo ko yayain ng ganun? Nasisiraan ka na ba?

'Wag kang ganun. Nawawalan tuloy ako ng gana sa iyo. Naiisip ko na sakit ka lang sa ulo. Bahala ka na nga sa buhay mo. Humanap ka ng ibang mapaglalaruan mo.

Silang mga nasa itaas

Naniniwala ka ba na may mga taong na nagde-decide kung paano tayo mamumuhay?

May napanood kasi ako tungkol sa pagbagsak ng isang malaking kumpanya sa Amerika. At sa isang eksena sa pelikula ay hinihikayat ng CEO ang isa sa senior management member na sumama sa gagawin niyang desisyon ng kumpanya at ito ang ibenta ang halos wala ng halagang stocks ng kumpanya.
Parang doon na umikot ang pelikula, para kasing tinatanong dito kung ikaw ang nasa lugar ng taong iyon ano ba ang gagawin mo? Sasama ka ba dahil pinepressure ka ng amo mo? O Ilalaglag mo sila dahil may prinsipyo kang pinanghahawakan?

Hindi ko rin malilimutan ang binitawan salita ng isa pang boss habang pinagtutulungan nilang kumbinsihin na mapasali ang isa nga sa senior manager na.." Sumama ka sa amin, ito ang tamang gawin sa panahon ngayon." sinagot niya ng "Tama?, Tama para kanino?"

Para kanino nga ba ang desisyon na gagawin ng iilang tao na maapektuhan ang libo o milyon na tao? Tama ba na unahin nila ang kapakanan nila dahil sila ang angat sa buhay? Sila ang namumuno?

Pero mahirap itanggi ang katotohanan na iyon. Totoong nangyayari ito sa kasalukuyan, maraming mga higanteng kumpanya ang nagdidikta kung paano dapat mabuhay ang mga tao sa lipunan. Palihim na ikinukubli ng sistema ng ating pamumuhay ang kanilang intensyon na magkamal ng limpak-limpak na salapi mula sa paghihirap ng isang ordinaryong mamayan.

Sa bandang huli sumanib na rin ang manager sa mga boss, na yon sa kanya ay dahil kailangan niya ang pera at ang bonus na bibigay ng kumpanya sa 31 taon na pininilbihan niya dito.
Sa tingin ko naging praktikal na lang siya at may katapat na presyo talaga ang lahat ng tao. Iyon ang totoo.

Biruin mo ba naman kumikita ka ng $2.7M sa isang taon, $11,250.00 kada-araw, $1,406.25 kada oras, $23.44 kada minuto $0.39 kada segundo, parang ang hirap paniwalaan na may nagbibigay pala ng sahod na ganoon kalaki. Ano naman kaya ang akapalit nito?

May nabasa ako na ang dahilan daw ng buhay ng tao ay upang lumigaya at para makapmtan mo ang kaligayahan ay dapat ay may pamamaraan ka para dito. Kung makakatulong ang materyal na pangangailangan para sa katuparan ng kaligayahan na iyon ay dapat meron kang pagkukunan ng pambili sa mga ito. Samakatuwid, dapat ang isang tao ay may trabaho upang lumigaya. Kapag sinabing trabaho ito ay isang gawain na nagbibigay ng isang produktibong gawain na mapaggagamitan o mapapakinabangan ng nakararami. sa madaing salita pala..

Kaligayahan = Trabaho

Dahil sa trabaho nakikita ng tao ang kaniyang halaga sa lipunan.

Tuyong dahon

Balik na naman ako dito sa trabaho ko. Ganito lang naman talaga ang

buhay ko, magtatrabaho ng ilang buwan tapos magbabakasyon ng ilang

linggo para makasama ang pamilya ko. Magkaroon ng bonding sa kanila

para maging matatag ang relasyon namin.
Teka bakit nga ba ito ang unang pumasok sa isipan ko? Hindi ko man

lang naisip na unahin na bigyan ng pahinga ang pagal kong katawan.

Ganun nga ba talaga? Hindi ba dapat kapag nagbabakasyon ka e narerelax

ka? Napapahinga mo ang katawan mo at magagawa mo ang gusto mong gawin

na hindi pwede o hindi mo magawa sa trabaho mo.
Nabadtrip kasi ako nitong nakaraang bakasyon ko ng hindi ko man lang

magawa ang gusto kong gawin? Naisip ko para saan pa itong bakasyon na

ito? Gusto kong sabihin sa kanya na hindi ako masaya ngayong bakasyon

dahil pinipigilan mo ang gusto kong gawin? Bakit?
Hindi mo ba alam na nagpapasaya sa akin ito? Bakit ikaw? LAgi kitang

pinapayagan sa mga gusto mo? Ako hindi.
Shit 'di ba? Ayaw ko sa lahat iyong kinkontrol ako e. Please lang

huwag mo akong kontrolin magaaway lang tayo.

Pero hindi ko sinabi sa kanya ang mgaiyon dahil alam ko magkakaroon

lang ng tampuhan ang maiksing panahon na kasama ko sila. Nagbuntong

hininga lang ako tinuon na ang isipan sa ibang gawain.

Pagkatapos kong walisin ang sandamakmak na tuyong dahon na nalaglag

mula sa namumungang puno ng mangga sa harap ng bahay ko ay sinigaan ko

ito. Habang tinititigan ang maliit na apoy mula sa posporo ay may kung

anong kamalayan ang dumapo sa utak kong bulok.

Bakit nga ba nalalaglag ang mga dahon na ito? nalalaglag sa mga

sangang humahawak sa kanila. Hindi ba ang sanga ang nagbibigay ng

buhay? Pwede rin palang sila rin ang mag-alis nito.  Katulad nang

pagkalaglag ng mga tuyong dahon. Bakit kaya pinapayagan ng puno na

malaglag ang dahon na gumagawa ng kaniyang pagkain? Ibig bang sabihin

kapag hindi na ganoon kaepektibo o ganoon kaproduksyon ang paggawa ay

dapat na itong ilaglag? Ito siguro talaga ang natural na batas ng

inang mundo. Kapag wala ka ng silbi doon ka na lang sa isang tabi.

Pero doon ba nagtatapos ang buhay ng isang dahon?

Sinuri kong mabuti ang mga pangyayari at nalaman ko na hindi doon

natatapos ito. Dahil napansin ko na nagkalat ito sa aking bakuran at

kailangan tipunin. Nagsorry ako sa mga dahon na kailangan ko silang

sunugin dahil wala pa akong nagawang kompost upang maging pataba na

lang sila ng lupa at maging parte muli ng punong nagbitiw sa kanila.

Isang maliit na bundok ng tuyong dahon ang unti-unting tinutupok ng

apoy, Parang naririnig ko ang sigawan nila nangangalit, kailangan kong

mag-ingat dahil nakakapaso ang huling bitaw ng kanilang lakas. huling

enerhiyang galing sa kanilang patay na katawan ay kayang lumikha ng

napakalaking sunog na kayang tumupok sa mga buhay na halaman.

Kahit pala patay na may dala pa rin panganib, ito siguro ang

sinasabing nagmumulto ang mga patay.
Sandali lang ang itinagal ng apoy mabilis kasing natupok ang tuyong

dahon. "Tapos na kayo, ang sabi ko sa aking sarili." Pero may baga pa

rin natira, hindi pa pala dahil kung iihip ng medyo malakas ang hangin

ay maaring liparin ang mga alipato patungo sa kung saan, baka

mabagsakan ang isang kumpol ng tuyong dahon at magsimula ng bagong

apoy, napakadelikado.

Dapat pala e huwag tigilan ang pagbantay sa pagkasunog ng mga tuyong

dahon na ito hanggang maging abo na lang sila. Dahil kapag nangyari na

ito matutupad na ang propesiya ng bibliya, "sa abo ka nagmula, sa abo

ka babalik."

No one can hurt me without my consent.

Pinapayagan ko kasi.

Bakit ko ba ginagawa iyon?

Bakit ko pinapayagan saktan ng ibang tao ang damdamin ko?
bakit ako naapektuhan ng mga ginagawa nila?
Dahil ba may pagmamahal akong nararamdaman para sa kanila?
Nasasaktan ako kasi hindi ayon sa kagustuhan ko ang nangyayari?
Bakit kumikirot ang puso ko kapag ako ay nabibigo? Nakakapagisip nga ba ang puso ko?
Bakit nagrereact ito kapag sumasagi sa isip ko na hindi na tayo tulad ng dati?
Bakit bigla na lang papatak ang luha? Ang bukasan ba ng luha ko ang puso? kapag nakaramdam ng kirot sensyales na ba ng pagbukas ng glandula ko sa mata para maglabas ng maalat na tubig?

Wala ka naman dito sa tabi ko. Malayo ka nga. Ilang libong milya ang layo pero paanong nakukuhang saktan ako?

Kasi pinapayagan ko.

Masokista. Hanggang kailan ako magiging isang masokista? Hanggang kailan ko bibigyan ng paghanga ang mga nagpepenitensya. bakit ko ba ginagawang santo ang mga ito, inilalagay sa pedestal tulad ng mga bayani. Dahil gusto ko rin bang maging manhid na sa lahat ng mga pasakit? Tulad ng mga rebulto ng mga bayaning walang imik sa kinahantungan ng kanyang lahi?

Kadalasan kinukuha ko pa ang kamay mo para ipagduldulan sa pagaling kong sugat. Parang kanser na ang mga pasakit na nararamdaman, may chemo therapy naman inaayawan ko ito. Ayaw kong gumaling dahil ayaw kong bumitaw.

Ayaw kong bumitaw.

Isa itong katangian ng tao na sadyang kahanga-hanga. Piangtabuyan nang lahat, pinamukha na hindi mo n asiya gusto at wala na siyang halaga sa iyo, ayaw pa rin bumitaw. Kasi ang tanging pandikit na pilit kumakapit sa sakit ay ang salitang pag-asa.

Pag-asa.

Madalas kong marinig "Habang may buhay, may pag-asa." Maganda nga naman ang ganoong paniniwala, hindi ka agad susuko. Dahil ang tunay na pagmamahal ay hindi sinusukuan, ilang libong sibat man ang iharang ay iyong susuungin mapatunayan lang ang nararamdaman.
Dito-dito tayo nagkakaproblema. Sa pag-ibig na ito. Mas maganda sa una palang alam mo na kung totoo ba o peke. Kung totoo, kahanga-hanga talaga pero kung peke (na madalas ito ang nangyayari), e kailngan magkaroon ng maiging pagmumuni. Hanggang saan ang pagbabalatkayo? Sa una palang malinaw na dapat, mayroong hangganan ang pekeng pag-ibig.
Tunay nga ang sinasabi ng mga pantas "hindi kailanman mahahawakan ang kawalan, hindi maguguhit ang walang porma."
Dahil kung wala naman talaga, wala iyon. Hindi nakailangan pang pagbaligtarin ang bawat istorya. Kung wala paano mo gagawan ng porma?
Nasa pagtatanong pala ng Wala o meron ang dapat unang-una na alamin.

Dapat naniwala na ako sa aking sarili noon pa na wala nagpaloko lang ko na meron. Ngayon isinisigaw mo na sa mukha ko na wala na, pinagduduldulan ko pa rin nameron. Binubuka ko pa rin ang aking dibdib para suntukin mo ang puso ko, kalmutin mo ng kuko mo handang-handa ko itong ialay para saktan mo.

Dahil pinapayagan ko.

Top notcher your face

Para sa mga nageexcel sa academics, lalo na sa board exam.

Pangalawang beses ko na naexperience na may makatrabahong board top notcher. Isang taga-Baguio at ngayon ay taga-Cebu.
Noong una ang impresyon ko sa kanila ay medyo ilag, dahil nga sa aking sariling palagay ay may galing talaga sila na dapat lang ibigay. Hindi naman kasi biro ang mag-top sa isang board exam lalo na ngayong panahon na ito na puro na lang kumpetisyon ang nangyayari sa paligid natin.
Malaki ang expectation sa mga taong nangunguna sa iskwela. Parang inaasahan lagi na magproduce ng isang exemplary achivement sa bawat gagawin. Kaya naman marami rin sa mga ito ang nasisiraan ng bait kapag nabigo na magawa ang mga bagay na iyon.

Nong una naisip ko na, kailngan ko na naman gawin pala ang diskarte ko noong college ngayon sa trabaho ko. Ang mag-aral ng mas maraming oras kaysa mga kaklase ko. Hindi naman kasi ako gifted tulad nila, na madaling makapick-up ng lesson. Kailangan ko pang tutukan sa madaling araw ang lesson para lang maintindihan ko. Kapag kasi marami ng istorbo sa paligid ay agad nawawala ang konsentrasyon ko, lalo na kapag talagang complicated at involve ang matinding pagiisip.

Aral dito at aral doon, basa dito at basa doon. Pagtapos ng oras sa opisina sa baay ko naman tinutuloy ang pag-aaral ko. Nakakapressure kasi ang mga kasama ko sa trabaho, isang engineering company ang pinapasukan ko at ang mga pinapadala dito sa main office namin sa Japan ay siguradong may ibubuga, mahirap na mapagiwanan. At iniiwasan ko din namapahiya at masabihan na walang alam.

sa una talagang mangangapa ka, lalo na kapag first time mo makaipagtrbaho sa ibang lahi, lalo na sa hapon. Kilala kasi silang nagpapakamatay sa trabaho, patay kung patay basta tatapusin ko itong trabaho ko. Ito ang mentality na nasa isip ko para sa mga hapones, at totoo nga naman sa 1 taon napagtigil ko doon sapat na panahon na iyon para masaksihan ko kung gaano nila binibigyan ng halaga ang trabaho kaysa pamilya nila.
Ang nasabi ko na lang, "Hindi ko magagawa sapamilya ko iyan." Pero kinokontra din naman ako ng mabisyosong sarili ko, palaging sinasabi sa akin na "dapat hindi ka magpadaig, kung kaya nila, kaya mo din." Kaya naman higit pa sa kayod kalabaw ang ginawa ko. Hindi ko makakalimutan iyong experience ko na hinahabol ang last trip ng subway tren pauwi ng accomodation ko at masabihang "You will not go home until you finish your work, even you die." Napakalupit! Ganoon sila sa trabaho.

Sa kabila ng pagpupursige ay kahit paano pumapasa naman ang pagpapaalila ko sa mga hapon, at mas nakakalamang ako sa kasama ko. Ayaw ko man ikatuwa ay parang nagustuhan ko din. Dahil nga isa itong kasama ko sa tinitingala sa Pinas pagdating sa talino. Pero naisip ko din na may problema ang kasama ko na ito kung bakit hindi siya makapag-perform ng maayos sa trabaho.
Unang-una ay ang kanyang ugali, masyado siyang mahiyain. Malumanay at mahina ang boses. Ikalawa naman, naisip ko, nadahil siya ay top notcher mas nararapat sa kanya ang engineering design work para mas magamit niya an utak niya. Sa linya ng trabaho namin makikita ko na mahalaga ang komunikasyon, logical thinking at imagination. Hindi ko nakikita sa kanya ang ganitong katangian.
Ilan beses na rin namin siyang sinabihan na baguhin nya ang estilo ng pakikitungo niya dahil hindi uubra ang ganoon.
Isang beses, may pinagawa sa kanya ang isang hapon na kasama namin, at hindi niya natapos agad. Sinabihan ba naman siyang "You have big body, you're getting fat, I just hope that it all goes to our head." Napakalaking insulto noon hindi ba? Muntik na niyang masapak ang hapon pinigilan ko lang sinabi lang sa kanya na isipin ang pamilya niya.

Ano ba ang gusto kong sabihin dito? Ang gusto ko lang ipunto na porke nag-excel ka sa isang bagay ay ibig sabihin ay kaya mong mag-excel sa iba. Dapat piliin mo mabuti ang trabaho na papasukan mo kung ayon ba ito sa personalidad na mayroon ka. Mas mapapadali kasi ang paggawa sa isang bagay kung ayon ito sa iyo.

Ganito rin pala ang ugali ng kasama ko ngayon. May sariling mundo rin. haay, paano kaya ito hirap kasama.

Para masabing mabait

Ano ba ang kailangan mong gawin para mapatunayan na mabait kang tao?

Iyan ang post ng coworker ko sa kanyang fb.

Ito lang nasabi ko.

Wala kang dapat patunayan. Kung ano ang sa tingin mo ay tama para sa iyo, iyon ang gawin mo.

Mapapansin ninyo ang salitang "para sa iyo" ibig sabihin unang-una mong isaalang-alang ang sarili mo sa lahat ng gagawin mo. Kung sasaya ka sa isang bagay at makakabuti ng iyong damdamin nararapat lamang na gawin mo ito. Sarili mo iyan e, ikaw lang kasi ang makakapagpasaya, ikaw lang ang makapagsasabi kung saan ka masaya.

Isa pang pinunto ko e, "Kahit na ilang libong beses ka gumawa ng  mabuti at magkamali ng isang beses, ang pagkakamali mo lang na iyon ang makikita ng mga tao."

Tama 'di ba? Ganoon naman palagi e, tapos kapag nangyari iyon parang napakasama mo na talagang tao. Para bang hindi ka na pwedeng magkamali. Bakit Diyos ba ako? O isang banal na nilalang na hindi kailanman dapat magkamali? Kahit na nga ang isinugo ng Diyos nakukuha pa din magkasala, hindi ba?
Sabi sa bibliya "Kung sino ang walang kasalanan, siya ang unang pumukol ng bato."

Kasi kung iintindihin natin ang mga sinasabi ng ibang tao walang mangyayari sa buhay natin. hindi natin kailangan iplease o paligyahin natin sila ayon sa tingin nila na tama. Isang kahipokritohan ang ganoon, wala kang sariling paninindigan kapag ganoon ang ginagawa mo. Parang isang malaking pagkukunwari lang ang buhay mo. Parang kusang loob mo lang na ipinasok ang sarili mo sa isang hawla, ikaw mismo ang nagbibigay ng paghihirap sa sarili mo.

Bakit? Sino ba ang mga tao na kasama mo ngayon? Kung bago mo lang sila kakilala, ano ba ang halaga nila bakit kailangan pakibagayan mo sila? Alam ba nila ang nangyari sa iyong kahapon? Kasama ka ba nilang lumuha ng nasaktan ka? Sila ba ang nagbigay sa iyo ng lakas ng loob para malamapasan mo ang pagsubok sa iyo? Hindi naman, 'di ba?
Kaya wala silang karapatan o kung ano man na magsalita o magsabi sa iyo na hindi ka mabuting tao.

Babalik ako sa unang sinabi ko. Ikaw ang makakapagsabi kung mabait ka o hindi. Ikaw lang ang makakapagpasaya sa sarili mo. Huwag mong isipin ang ibang tao. Dapat nga na isipin mo na ginagawan mo lang sila ng pabor na isaalang-alang sa mga giangawa mong desisyon sa buhay mo.

"Each of us has its own shit to deal with and you don't want to mess with other people's shit."

Ngayon

Hahamunin ko si kamatayan.

Wala na akong gana.

Doon ako sa mga delikadong lugar.

Doon sa hindi ka makakapunta.
Sa panaginip mo lang ako kayang dalawin.
Papayagan naman kita paminsan-minsan.

Magiging okupado ang isip ko kasi doon
mauubusan na ako ng oras patuluyin ang nakaraan
dahil ang importante sa lugar na iyon ay ang ngayon
Hindi ang bukas...
'di bale na ang bukas..siya na ang bahala na mag-alala
sa kung anong mangyayari sa kanya...

Para Saan pa?

Para saan pa ang gagawin kong pagpaparamdam  sa iyo?
Para maalala mo ang mga pasakit na ibinigay ko sa iyo?

Bakit mo ako pinapahirapan, Ed?

Ikaw na rin ang nagsabi lubayan na kita.

Pero bakit dinadalaw mo pa rin ako sa panaginip?

Gustuhin ko man ay pinipigilan ako ng mga salitang binitawan mo sa akin. Sa dami ng pagtatalo ng aking sarili ay nauuwi lang ito sa "para saan pa?".

Para ipamukha mo na, ako lahat ng may kasalanan ng lahat? Ikaw lamang ang biktima?

Iyan ang gusto mong maramdaman ko hindi ba? Alam mo bang sa tuwing maalala ko ang sinabi mo na iyan habang tumutulo ang luha mo ay nadudurog ang puso ko.
Kung pwede lang nga dukutin ito at itapon. Ayaw ko na kasing bigyan pa ng oras ang ganitong damdamin kasi alam ko wala rin naman pupuntahan.

Ako ang salarin, Ikaw ang biktima.

Tulad ng paulit-uli tmong ibinabato sa akin...ikaw ang biktima dito...nakakalungkot isipin na ang lahat ng panahon na iyon ay balewala lang.

Pekeng sapantaha

Gusto mong magsulat ng mga entry na inspirational ang dating. Iyong tipong may mapupulot ang mambabasa mo. Pero hindi lumalabas ang mga salita dahil parang wala kang karapatan isulat ang mga ito. Ang mga ginagawa mo ngayon ay bumabara sa mga lagusan ng tunay na kaalaman.
Hindi mo kailangan magpakapantas para maliwanagan, dahil ang tunay na kaalaman ay nasa paligid lang. Kung ang isang tao ay ibubukas ang kanyang mga mata ay makikita na niya ang dapat niyang gawin sa buhay.
Pero marami ngang mga gumugulo sa tao. Marami siyang dapat pakibagayan. Marami siyang dapat bigyan ng pabor. Itong mga dahilan na ito ay para maituring siya bilang kasama ng lipunan.
Dahil kapag nagawi sa karamihan ang iyong gawa ay itatrato ka nilang baliw. O kailangan ng madidibang paliwanagan para makita mo ang iyong dinadaanan. Ngayon hindi mo sila maintindihan bakit ganoon? Hindi naman nagdidilim ang landas mo, bakit pilit ka nilang inaalok ng huwad na liwanag.

Para ba ikaw ay makapagpamalas ng huwad na kaalaman?

Baka, mapagbalat kayong pamumuhay.

Hindi ka makakapgsulat ng mga aral sa buhay kung ang buhay mo mismo ay puno ng kasinungalingan. Hindi magtatagal ang mga panlilinlang. Mapapagod ka o mabubuking sa iyong mga pekeng sapantaha.

Gago ang itawag mo sa akin

Matatawag bang matinong tao ang nagtatrabaho ng tapat? Nagpapawis at pinaghihirapan ang bawat perang natatangap bilang kabayaran sa serbisyong ibinigay sa kumpanya? Matatawag mo pa rin bang matino ang tao na iyon kung habang nagtatrabaho siya ay gumawa siya ng kalokohan?

Magkakontra ang dalawang bagay na ginawa, napunta din sa wala ang isang equation na ito.

Pwede palang tawagin o walang tawag sa ganoong klase ng tao, wala. Wala? Ibig ba sabihin nito e, hindi siya nageexist? Tama! Dahil dapat lang na ituring na hindi nageexist ang ganitong tao.
Dahil isang gago lang ang gumagawa ng ganitong bagay. E, di pwede natin siyang tawaging Gago?

Pwede, at dapat lang na Gago ang itawag sa kanya.

E paano kung ang ginagawa mong matinong bagay ay mas matimbang sa mga kagaguhan mo?

E, loko-loko ang tawag doon.

Loko-loko? Parang baliw na iyon ah.

Oo, baliw nga.

Sobra ka naman humusga. Hindi mo naman alam ang dahilan kung bakit ginagawa niya iyon.

Ano ang dahilan, aber?

Maari kaya niya ginagawa iyon ay para mabawasan ang pressure na nararamdaman niya. O di kaya, para malibang naman siya kahit paano. Hindi ba, sabi nila na hindi uubra ang "All work, no play." sa isang tao.

sabagay may punto ka, dapat pala sinabi mo napagusapan natin kanina ang degree ng pagkagago niya. Baka nga naman para lang sa pagkakalibangan iyon.

Iyon ang dapat natin alamin bago natin husgahan ang isang tao.

Teka-teka, hindi ba parehas pa rin iyon, hindi gaanong gago, gago, sobrang gago, iyon parin iyon may gago pa din.


Huwag na nga natin pahabain ang usapan.

Ok, sige na nga, gago tayong lahat.

Pakiusap, pillin nyo po ako

Paano mo malalaman kung tinatawag ka ng Diyos na paglingkuran siya?

Ito ang tanong na pumasok sa isipan ko habang pinapanood si Bro. Eli soriano na sumasagot ng tanong?
Maraming mga verses sa bible ang binigay niya na may relasyon naman sa bawat isa. As expected naitatanong ang tungkol sa kung sino ang tunay na simabahan ng Diyos? Tama nga naman, sa dami ba naman ng mga nagaaral na ngayon ng bibliya e talagang malilito ka. Hindi katulad noong unang panahon na ang tanging pinagmumulan lang ng aral ay ang simbahang katoliko.

Pero sa pag-unlad ng teknolohiya nagkakaroon na ng pagkakataon ang tao na makapagtanong at kwestiyunin ang mga turo sa kanilang pananampalataya.

Paano nga ba malalaman ng isang tao na ang Diyos na ang tumatawag sa kanya? O kaya paano nalalaman ng pari na talagang siya ay magsisilbi sa Panginoon? Gayundin ang mga preacher?
Maraming mga kwento at mga pagpapatunay akong naririnig. May mga nakausap sa panaginip o kaya may na-experience na life and death situation, meron naman namatay na pero nabuhay muli. Kailangan pa kaya talagang maexperience ng isang taong katulad ko ang mga hindi ordinaryong pangyayari na iyon?

Nabasa ko din sa diyaryo na totally nagbago na daw si Pacquaiao, wala nadaw ang dating sabungero, babaero na Pacquiao at ngayon ay isinilang na ang maka-Diyos at puno ng pananalig sa May Kapal. Isang panaginip daw ang nakapagpamulat sa kanya, kinakausap siya ng Diyos at may kung anong liwanag na hindi niya makuhang makatingin at nagising siyang lumuluha. Ito na kaya ang isa sa signos ng Panginoon?

Parang nakakainggit hindi ba? Sinabi ko kasi sa kanya na suko na ako, ayaw ko ng makipagtagisan sa kanya, sumuko na ako sa Panginoon, na isya ang pinakamataas at pinakamakapangyarihan sa lahat at ako ay isang kuto lang na kaya niyang tirisin. Sa tuwing dinadalaw ako ng lungkot at pagkahiya sa aking sarili nagsusumamo ako sa kanya na kunin na niya ako. Ayaw ko na, mas gusto ko sakaniya, dahil alam ko sa kanya hindi na ako masasaktan, aalagaan niya ako tulad ng pagaalaga sa isang sanggol ng isang magulang.
Pero ayaw pa ng Panginoon, marahil kailangan ko pang mapagtibay talaga ang aking pananampalataya, marahil gusto niya pang pagtibayin ang sinasabi kong pagsuko sa kanya. Sinusubok ako ng Diyos kung gaano katatag ang aking pananampalataya. Kung talagang totoo ba ang aking sinasabi, o dahilan lang iyon ng aking mga kalungkutan.

Naiisip ko nga na sana noon pa ako nakinig sa Nanay ko, noon pa ako naniwala na sa Diyos lang talaga mapapanatag ang kalooban ng isang tao. Sa kanya lang..dahil ako ay puno ng bagabag, sa mga mangyayari pa sa aking buhay. Pero alam ko na kapag sa kanya ako sumandal ako ay kanyang aakayin patungo sa buhay na itinalaga niya sa akin.

Ang sabi ng preacher na si Bo Sanchez noong Linggo, na "You do not choose to be with GOD, GOD Choses you." Nang marinig ko iyon, nasambit ko na lang, God please choose me, please Lord choose me.

Kontrapelo

Napakabait mo. Ilan beses na kitang sinaktan pero

pinapatawad mo pa rin ako. Ngunit hindi ko alam ang nangyari

sa iyo nitong nakaraang araw, para kang nataihan ng ibong

Adarna at ang puso mo ay naging bato. Marahil napuno na ang

salop. Hindi mo na kinaya ang mga patong-patong na bigat ng

kalooban. Dahila ang pilat na dating mababaw ngayon ay

parang kanser, sagad sa buto ang sugat nanunuot sa iyong

kalamnan.

"Tama na Ed, ayaw ko na. Hindi mo na ako makukuha pa sa mga

drama mo." Tigilan mo na ako please, kung talagang tunay ang

nararamdaman mo, maawa ka, pakawalan mo ako. Kahit konti

lang, bigyan mo ng respeto ang hinihiling ko." Iyan ang

huling kataga na sinabi mo sa akin.

Hindi nga umubra ang lahat ng gayumang alam ko, nakahanap ka

na ng kryptonite pangontra sa aking itim na kapangyarihan.

Maski na ang mga dasal sa Latin ay pawang mga gimik na

lamang. Bago ang aking antipara pero hindi ko makita ang

iyong kalasag laban sa mga pinupukol kong pampaalo, para

tuloy mga hinipan ng hanging sinlamig ng amihan na bumalik

ito sa akin.

Maaring natutulog ako kagabi nang tumama ang malaking

bulalakaw at lumikha ng isang kumot na pananggalang sa init

ng araw kaya ang puso mo'y nabalutan ng yelo at niyebe.
"Masarap palang mamanhid sa kalamigan.", sambit mo. "Ito

pala ang nararamdaman mo noon. Bakit ngayon ko lang

natikman?"
Ang isip ko lamang ang sumagot sa katanungan mo, dahil ayaw

ko na marinig mo ang kapaitan ng katotohanan..na ang tanging

nakakapagpatunaw sa mga yelo ay ang luha ng iyong mga mata

sa tuwing tayo ay magkakaroon ng alitan. Ngayon naubos na

ang laman ng balon, wala na rin gatong na magagamit,

kawangis na ng bato ang iyong paninindigan na hindi na ako

muling payagan na ika'y saktan.

Paalam Ed, dumating na ang taglamig sa aking buhay wala na

akong magagawa kung hindi magkulong sa kwarto ng aking

pag-iisa.

Sama ng loob

Hindi mo kayang pigilan ang baho ng utot ko.
Dahil kahit na anong pigil ang gawin mo, hihinga at hihinga ka pa din. Mas lalo ka lang nahihirapan sa pag-iwas ng iyong ulo. Niloloko mo lang ang sarili mo na kapag tumingin ka sa kaliwa, akala mo ay hindi susunod ang makamandag na baho nito.

Hindi mo na makayanan, kinakapos ka na. Bumibilis na ang pintig ng puso mo.
Hanggang sa ibinigay mo na.

Langhapin mo ang baho.
Langhapin mo ang nakakasulasok na kabahuan.
Sa una lang nakaririmarim iyan, niloloko ka lang ng tulog mong pagiisip.
Tingnan mo, ngingiti ka na at bubulalas ng....

"Tang-ina! Baho ng utot mo!"

At sasabihin ko naman sa iyo, ikaw na lang nga ang nakikiamoy, nagagalit ka pa.

Sabay lalabas ang nakakahilakbot na halakhak sa inyong mga nagmamantikang bunganga.

O, di ba? Parang Laughing gas lang.
Kaya sa susunod na uutot ako, buong puso mong ibukas ang mga arteries ng iyong baga sa pag-amoy nito. Gawin mong parang bagong calibrate na suction pump ang lakas ng paghigop mo dito. At hindi ka mabibigo, uulitin mo ulit ang kataga, noong una mong matikman ang kabahuan ng utot ko.

"Tang-ina! Baho ng utot mo!"



Sabi nga ni Bruce Lee....

"Maging tubig ka, pre."

Iyon ang dapat mong gawin, dahil hindi mo kayang pigilin ang lakas ng agos ng kababuyang gagawin ko. Masanay ka na, dahil sa pakikipagpatintero mo sa buhay ay maraming mas hayop pa sa akin ang uutot sa pagmumukha mo. Kumbaga, isang initiation lang ang lahat ng ito. Kapag pumasa ka, umasa ka na sa susunod na malagay ka sa ututan sitwasyon ay ang halakhak mo ang mangingibabaw.
At kung talagang ikaw nga ang "The One" ay makakayanan mo pang tumae sa harap nila sabay sabi ng "Dodge this."
At kapag nangyari iyon, mabilis na magsisitalsikan na parang tae ng kalabaw na nasagasaan ng rumaragasang truck na may dalang basurang higit pa ang amoy sa pinagsama-samang utot ng mga buwayang nasa sesyon ng kongreso, ang mga kasama mong mga huwad na pilit nanlilinlang sa mga mang-mang na taga-linis ng tae sa kalye.

At kapag nangyari iyon, matutupad na nga ang propesiya. Ikaw ang magpapasimula ng panibagong pakikipagharutan sa mga kampon ng kababuyan sa mundong ito.
Ikaw ang iistorbo sa tahimik na tubig sa lawang patay.
Ikaw ang mahinang hangin na magtatangal sa tuyong dahon sa sanga.
At kapag nangyari iyon, ang pagbabago na inaasam ng lahat ay sisibol na. Dahil ang katulad mo ay wangis ang damo sa pathway ng iskwelahan, kahit ilang ulit na tapak-tapakan ay hindi mapipigil ang pagusbong muli nito. Tulad ng mga anitong at aswang na pilit pinapatay ng mkabagong teknolohiya, pero bigo pa rin sila. Ikaw ang kulam at gayuma na hindi pinaniniwalaan pero iniilagan.
Nanalaytay sa iyong ugat ang dugo ng mga damong ligaw at damong kalabaw. Hindi kayang igupo ng kabag na naging utot sa tagal ng pagkakabilad sa pagpapanday ng daan para sa iyong magiging henerasyon.
Dahil kahit kailanman, hindi na maaring lagyan pa ang punong tapayan, kailangan ubusin muna ang laman nito bago maipasok ang panibagong binhi ng susunod na kabanata ng buhay.

Sa huli susunod ka pa rin sa iyong mararamdaman, kukulo at hindi mo mapipigilan...

Kaya ang tanging payo ko. I-tae mo na iyan.

Ikaw at ako

Sometimes believing in yourself is a conscious decision not to believe others.

Bakit nga ba?
siyempre ikaw lang ang nakakakilala talaga sa sarili mo. Ikaw ang humaharap sa salamin at nakikipagusap sa gaya-gayang kahawig mo sa salamin. Siya ang laging mong kasama, masaya o malungkot. Mas nakikilala mo siya kapag siya ay malungkot dahil siya lang ang laging handa na samahan ka sa mga page-emote mo sa buhay.
Madalas nga sikretong usapan ninyo sa loob ng opisina, o kaya kung ikaw ay bigla na lang natutulala. Nadadala ka nya sa kanyang mga kwento ng pakikipagsapalara. O dili kaya ay kayang ka nyang dalhin sa mundo ng kawalan. Bingi sa ingay ng katotohanan kahit panandalian lamang.
Mas madalas tuloy mas pinipili mo pang maging tulala, dahil alam mo na doon k alang mapapayapa. Akala tuloy ng iba nababaliw ka na, pero sa totoo inggit sila sa nangyayari sa iyo.

Tama ba na paminsan-minsan lang ang pagtitiwala mo sa kanya? Isipin mo, kung hindi mo siya paniniwalaan may mararating ka ba? Sa tingin mo kaya kabang paangkasin ng mga taong pinagkakatiwalaan mo at dalhin ka sa lugar na gusto mong marating? Hindi, 'di ba? Dahil kung wala siya at hindi ka naniniwala sa kanya ay hanggang ngayon nangangalit pa rin ang ipin mo at nagtatanong na, "Ano ba ang dapat kong gawin para mapunta sa kinalalagyan nila?"

Samakatuwid, ikaw at siya ay kailangan maging magkasangga, dahil siya ay ikaw. Ang pagkabigo mo ay pagkabigo niya. Ang tagumpay mo ay tagumpay niya.

I am not a role model

"I am not a role model." - Brooklyn's Finest

Habang nanonood ng HBO kagabi ito ang tanging linya na napick-up ko sa pelikula.

Naalala ko tuloy ang mga nabasa kong mga verses sa sa Bibliya sa libro ng Kings at ang isang blog entry ni Charlie (na taga-US). Wala naman talagang perpekto. Kailangan matutunan natin tanggapin na darating ang panahon na may magagawa tayong mali. Kahit na ang pinakamagalaing na hari nagkakasala at pinaparusahan pa rin ng Diyos dahil sa hindi lubusang pagsunod sa lahat ng pinaguutos ng Panginoon.
Nakakapagpamulat din ng isipan na kahit na anong dami ng nagawa mong tama ay kayang burahin lahat ito ng isang pagkakamali.

Nakakatakot alam nyo ba iyon? Sobra talaga na nakakatakot ang aral ng bibliya, "You really have to fear God's wrath."

Speaking of Charlie, may isa siyang blog entry tungkol sa pagiging fair o patas.Sang-ayon ako sa punto niya na kailanman hindi naman patas ang buhay, laging may mataas at laging may mababa, laging may nanlalamang at may nalalamangan kaya kung gusto mong maging matatag at hindi maging kawawa gawin mo ang lahat ng makakaya mo, para malabanan ang unfairness na sinasabi mo. Iyong mga ngumangawa daw ay mga "pussy" o duwag, badingerzi...kung hindi mo kayang makipagsabayan 'wag ka na pumutak ng kung ano-ano hindi ba? Tumahimik k ana lang at isipin o pagplanuhan kung paano ka mas makakaungos o paano magiging patas para sa iyo ang isang sitwasyon.
Sabi nga ng pinsan ko na nasa US noong bumisita at kinuha ang laruan ko na bigay ng ninong ko na kano na nagtatrabaho sa subic Bay, "Cry Baby! He's going to cry now!"

Tama ang buhay ay hindi patas. Iyon ang katotohanan, hindi magiging patas. Namatay na ang ideyalismo ng komunismo noon pang 1989 ng bumagsak ang USSR. Ang pagkapantay-pantay ng mga burges at mga manggagawa ay hindi kailanman magkakaroon ng katotohanan.

Palpitate

Palpitate - to move with a slight tremulous motion; tremble, shake, or quiver.

Ang pagtibok ng puso ng higit pa sa normal na bilis nito. Parang ninenerbyos o kaya kinakabahan. Ang taong nakakaranas nito ay pawang nababalisa, o kinukutuban na baka may masamang nangyari sa kanyang mga mahal sa buhay. Nagiging sanhi din ng pagkapuyat o 'di pagkakulang sa tulog ang palpitaion.
Katulad na lang ng nangyari sa akin kagabi. Nagising ako ng mga alas 11:30 ng gabi tapos hindi na ako nakatulog dahil sa bilis ng tibok ng puso ko. Ang pnagunahin kong naisip na dahilan ay dahil siguro sa paglalar ko ng 3 game ng basketbol kagabi. Sa sobrang pagod ay 'di pa magawang marelax ng puso ko at bumalik sa normal na tibok nito. Ikalawa naman ay ang sobrang paginom ko ng kape, ng purong kape, walang asukal, walang creamer, kape lang talaga.
Nararamdaman ko ang palpitation kapag nakakashot ako nito.
Ikatlo naman ay ang bumabagabag sa aking damdamin, ipinasiya ko na tigilan na ang pakikipagharutan. Makaksakit lang ulit ako ng damdamin. Ganun yata talaga kapag parang nasasaktan ka din sa gagawin mong desisyon.
Kailangan mo gawin para na rin sa nakararami. Hindi bale ng ikaw na lang ang pansmantalang makaranas ng kalungkutan. Tama, pansamantala lang naman iyon, hindi naman lahat ng panahon e malungkot. Pinapalala lang ng pagkakataon dahil nga ako ay nagiisa at sobrang miss ko na ang aking pamilya.
At sa una palang mali na talaga ang ganoon klaseng paguugali. Masyado kolang dinidibdib ang mga binabasa ko.
Ayaw ko na nga magbasa ng mga self-improvement books, ano-ano lang kasi ang mga nagagawa ko sa pagtuklas kung epektibo ba talaga ang mga tip ng mga eksperto sa larangan ng pagpapaunlad sa sarili.

Mas importante ang kasimplehan ng buhay. Sa bandang huli naman mas pipiliin mo pa ang tahimik na buhay lalo na kapag hindi ka na ganoong kagilas tulad ng kabataan mo, hindi ba? Mas maliligayahan ka pa sa mga bagay na mas nagbibigay importansya sa pakikipagkapawa tao.

Dapat lagi kong isipin ang ganoon. Mas magandang maraming kaibigan kaysa kaaway.

Naisip ko din habang papasok sa trabaho ngayon kaya siguro hindi ako napayapa kagabi ay hindi ko man lang sinubukan magdasal, kausapin ang Diyos. Baka sa pamamagitan noon mapayapa ang damdamin ko. Tama, dapat lagi kong isama kahit na sa maliliit na pasya na aking gagawin ang Diyos.

Sana lagi kong maalala.

Pagpapakilala

"Late bloomer na nakikiuso lang." Ito sana ang isusulat ko sa unang post ko kaso biglang nagtalo ang isipan ko na hindi na pala uso ang blog, hahaha!

Gumawa lang ako nito kasi nakakabato sa opisina. Dati kasi nagsusulat talaga ako ng kung ano-anong tae na pumasok sa isipan ko. Pero may mga nangyari sa akin na napagdesisyunan ko na burahin ang una kong talaarawan ng kabaliwan.

Naging palaboy n alang ako, kahit saan at nong klase ng papel na lang ako nagsusulat. Kaya naman matapos magpalaboy-laboy e, humanap muli ako ng bahay.

Gusto ko ang gmail, kasi para sa akin na 'di maalam gaano sa kompyuter ay feeling secured sa security option ng gmail. Tapos sa pagkakalikot ko sa mga option nito ay nakita ko ang blogger, kaya iyon natukso akong sumulat muli.

Hindi ko kino-consider na maayos ang isisulat ko dito, mga kung anong tae lang sa utak ko ang ilalagay ko. Siyempre ngayon magiging tapat na ako sa sarili ko, kaya lahat ng shit na naiisip ko ay isusulat ko dito.
Bahala na ang mga magbabasa kung meron man, basta susulat ako. Gusto ko lang maipon ang lahat ng mga tinae ko para sa pagtanda ko  ( kung papalarin) ay may mababasa akong mga kataehan na pinaggagawa ko. (Makikinog kaya ang Apo ko? Magkaka-apo kaya ako?)

Nga pala, ito ang ilang impormasyon ukol sa akin.

Nakapagtapos naman ako ng kolehiyo, at nasa isang teknikal na uri ng trabaho. Kung saan nakakaramdam ako ng satisfaction naman sa ginagawa ko, iyong bang may makita kang accomplishment na pwede mong maipagmalaki kahit paano.

May sarili na akong pamilya, buhay pa ang aking mga magulang at dalawa ang aking kapatid.

Lumaki akong isang katoliko pero gusto ko pang lumalim ang kaalaman ko sa relihiyon.

Naniniwala ako sa maka-demokratikong pamamaraan ng pamamahala.

Lohikal akong tao.

Mahilig ako sa rock, country music at classical. Pero gusto ko rin ng rap ng pinoy, mas may emosyon at nakakarelate ako sa kanilang mga tula.

Nakatira ako sa kubo sa tabing ilog, na napapaligiran ng maraming puno. Hindi ko mapatubo ang damo sa harap ng bahay ko.

Gusto ko sana motor at bisikleta lang ang aking sasakyan pero may pamilya ako kaya kumuha na din ako ng may apat na gulong.

Pangarap ko sa buhay ay magkaroon ng sariling bukid, ayaw ko talagang mahiwalay sa pamilya ko.

Marami pa akong ibabahagi na tungkol sa akin sa mga susunod na mga post ko dito.

Hanggang sa muli.

Pino