No one can hurt me without my consent.

Pinapayagan ko kasi.

Bakit ko ba ginagawa iyon?

Bakit ko pinapayagan saktan ng ibang tao ang damdamin ko?
bakit ako naapektuhan ng mga ginagawa nila?
Dahil ba may pagmamahal akong nararamdaman para sa kanila?
Nasasaktan ako kasi hindi ayon sa kagustuhan ko ang nangyayari?
Bakit kumikirot ang puso ko kapag ako ay nabibigo? Nakakapagisip nga ba ang puso ko?
Bakit nagrereact ito kapag sumasagi sa isip ko na hindi na tayo tulad ng dati?
Bakit bigla na lang papatak ang luha? Ang bukasan ba ng luha ko ang puso? kapag nakaramdam ng kirot sensyales na ba ng pagbukas ng glandula ko sa mata para maglabas ng maalat na tubig?

Wala ka naman dito sa tabi ko. Malayo ka nga. Ilang libong milya ang layo pero paanong nakukuhang saktan ako?

Kasi pinapayagan ko.

Masokista. Hanggang kailan ako magiging isang masokista? Hanggang kailan ko bibigyan ng paghanga ang mga nagpepenitensya. bakit ko ba ginagawang santo ang mga ito, inilalagay sa pedestal tulad ng mga bayani. Dahil gusto ko rin bang maging manhid na sa lahat ng mga pasakit? Tulad ng mga rebulto ng mga bayaning walang imik sa kinahantungan ng kanyang lahi?

Kadalasan kinukuha ko pa ang kamay mo para ipagduldulan sa pagaling kong sugat. Parang kanser na ang mga pasakit na nararamdaman, may chemo therapy naman inaayawan ko ito. Ayaw kong gumaling dahil ayaw kong bumitaw.

Ayaw kong bumitaw.

Isa itong katangian ng tao na sadyang kahanga-hanga. Piangtabuyan nang lahat, pinamukha na hindi mo n asiya gusto at wala na siyang halaga sa iyo, ayaw pa rin bumitaw. Kasi ang tanging pandikit na pilit kumakapit sa sakit ay ang salitang pag-asa.

Pag-asa.

Madalas kong marinig "Habang may buhay, may pag-asa." Maganda nga naman ang ganoong paniniwala, hindi ka agad susuko. Dahil ang tunay na pagmamahal ay hindi sinusukuan, ilang libong sibat man ang iharang ay iyong susuungin mapatunayan lang ang nararamdaman.
Dito-dito tayo nagkakaproblema. Sa pag-ibig na ito. Mas maganda sa una palang alam mo na kung totoo ba o peke. Kung totoo, kahanga-hanga talaga pero kung peke (na madalas ito ang nangyayari), e kailngan magkaroon ng maiging pagmumuni. Hanggang saan ang pagbabalatkayo? Sa una palang malinaw na dapat, mayroong hangganan ang pekeng pag-ibig.
Tunay nga ang sinasabi ng mga pantas "hindi kailanman mahahawakan ang kawalan, hindi maguguhit ang walang porma."
Dahil kung wala naman talaga, wala iyon. Hindi nakailangan pang pagbaligtarin ang bawat istorya. Kung wala paano mo gagawan ng porma?
Nasa pagtatanong pala ng Wala o meron ang dapat unang-una na alamin.

Dapat naniwala na ako sa aking sarili noon pa na wala nagpaloko lang ko na meron. Ngayon isinisigaw mo na sa mukha ko na wala na, pinagduduldulan ko pa rin nameron. Binubuka ko pa rin ang aking dibdib para suntukin mo ang puso ko, kalmutin mo ng kuko mo handang-handa ko itong ialay para saktan mo.

Dahil pinapayagan ko.