Inbox

Ilan beses ba akong nagbubukas-sara ng aking gmail account? Para akong tangang sabik pang tinitipa ang password, akala monaman e mayroong magi-email sa akin.
Pagbukas ko ng inbox ay tanging si Lina Jobstreet lang ang nagpadala. Kung hindi man siya si Bo Sanchez, kung hindi man ang iba ko pang subscription na article. Ang dating inbox ko na puno ng pangalan mo ay napalitan ng gawaing interesado ako.
Pero bakit ganoon? Hindi na ako kasing sigasig tulad ng dati? Mga interes ko naman ito, bago kita nakilala. Pilit kong hinuhukay ang dating sarili ko bago pa nangyari ang lahat ng ito sa atin.
Alam ko na walang silbi ang mga ito, ginagawa ko lang para kahit paano maalis ng kukote ko ang alaala mo. Gagawin at gagawin ko ang mga boring na bagay na ito, nasa pagsasanay lang naman iyan ng utak. Ako ang kumokontrol sa saili ko, wala kang magagawa sa akin.
Lumayo ka na, lumayas ka. Hindi mo ba alam, sinasaktan mo lang ako.
Oo, bukas gagawin ko na naman itong kauululan na ito. Ilan beses ko na naman ibubukas sara ang inbox hanggang sa hindi na ang pangalan mo ang hahanapin ko.

No one can hurt me without my consent.

Pinapayagan ko kasi.

Bakit ko ba ginagawa iyon?

Bakit ko pinapayagan saktan ng ibang tao ang damdamin ko?
bakit ako naapektuhan ng mga ginagawa nila?
Dahil ba may pagmamahal akong nararamdaman para sa kanila?
Nasasaktan ako kasi hindi ayon sa kagustuhan ko ang nangyayari?
Bakit kumikirot ang puso ko kapag ako ay nabibigo? Nakakapagisip nga ba ang puso ko?
Bakit nagrereact ito kapag sumasagi sa isip ko na hindi na tayo tulad ng dati?
Bakit bigla na lang papatak ang luha? Ang bukasan ba ng luha ko ang puso? kapag nakaramdam ng kirot sensyales na ba ng pagbukas ng glandula ko sa mata para maglabas ng maalat na tubig?

Wala ka naman dito sa tabi ko. Malayo ka nga. Ilang libong milya ang layo pero paanong nakukuhang saktan ako?

Kasi pinapayagan ko.

Masokista. Hanggang kailan ako magiging isang masokista? Hanggang kailan ko bibigyan ng paghanga ang mga nagpepenitensya. bakit ko ba ginagawang santo ang mga ito, inilalagay sa pedestal tulad ng mga bayani. Dahil gusto ko rin bang maging manhid na sa lahat ng mga pasakit? Tulad ng mga rebulto ng mga bayaning walang imik sa kinahantungan ng kanyang lahi?

Kadalasan kinukuha ko pa ang kamay mo para ipagduldulan sa pagaling kong sugat. Parang kanser na ang mga pasakit na nararamdaman, may chemo therapy naman inaayawan ko ito. Ayaw kong gumaling dahil ayaw kong bumitaw.

Ayaw kong bumitaw.

Isa itong katangian ng tao na sadyang kahanga-hanga. Piangtabuyan nang lahat, pinamukha na hindi mo n asiya gusto at wala na siyang halaga sa iyo, ayaw pa rin bumitaw. Kasi ang tanging pandikit na pilit kumakapit sa sakit ay ang salitang pag-asa.

Pag-asa.

Madalas kong marinig "Habang may buhay, may pag-asa." Maganda nga naman ang ganoong paniniwala, hindi ka agad susuko. Dahil ang tunay na pagmamahal ay hindi sinusukuan, ilang libong sibat man ang iharang ay iyong susuungin mapatunayan lang ang nararamdaman.
Dito-dito tayo nagkakaproblema. Sa pag-ibig na ito. Mas maganda sa una palang alam mo na kung totoo ba o peke. Kung totoo, kahanga-hanga talaga pero kung peke (na madalas ito ang nangyayari), e kailngan magkaroon ng maiging pagmumuni. Hanggang saan ang pagbabalatkayo? Sa una palang malinaw na dapat, mayroong hangganan ang pekeng pag-ibig.
Tunay nga ang sinasabi ng mga pantas "hindi kailanman mahahawakan ang kawalan, hindi maguguhit ang walang porma."
Dahil kung wala naman talaga, wala iyon. Hindi nakailangan pang pagbaligtarin ang bawat istorya. Kung wala paano mo gagawan ng porma?
Nasa pagtatanong pala ng Wala o meron ang dapat unang-una na alamin.

Dapat naniwala na ako sa aking sarili noon pa na wala nagpaloko lang ko na meron. Ngayon isinisigaw mo na sa mukha ko na wala na, pinagduduldulan ko pa rin nameron. Binubuka ko pa rin ang aking dibdib para suntukin mo ang puso ko, kalmutin mo ng kuko mo handang-handa ko itong ialay para saktan mo.

Dahil pinapayagan ko.

Ngayon

Hahamunin ko si kamatayan.

Wala na akong gana.

Doon ako sa mga delikadong lugar.

Doon sa hindi ka makakapunta.
Sa panaginip mo lang ako kayang dalawin.
Papayagan naman kita paminsan-minsan.

Magiging okupado ang isip ko kasi doon
mauubusan na ako ng oras patuluyin ang nakaraan
dahil ang importante sa lugar na iyon ay ang ngayon
Hindi ang bukas...
'di bale na ang bukas..siya na ang bahala na mag-alala
sa kung anong mangyayari sa kanya...

Para Saan pa?

Para saan pa ang gagawin kong pagpaparamdam  sa iyo?
Para maalala mo ang mga pasakit na ibinigay ko sa iyo?

Bakit mo ako pinapahirapan, Ed?

Ikaw na rin ang nagsabi lubayan na kita.

Pero bakit dinadalaw mo pa rin ako sa panaginip?

Gustuhin ko man ay pinipigilan ako ng mga salitang binitawan mo sa akin. Sa dami ng pagtatalo ng aking sarili ay nauuwi lang ito sa "para saan pa?".

Para ipamukha mo na, ako lahat ng may kasalanan ng lahat? Ikaw lamang ang biktima?

Iyan ang gusto mong maramdaman ko hindi ba? Alam mo bang sa tuwing maalala ko ang sinabi mo na iyan habang tumutulo ang luha mo ay nadudurog ang puso ko.
Kung pwede lang nga dukutin ito at itapon. Ayaw ko na kasing bigyan pa ng oras ang ganitong damdamin kasi alam ko wala rin naman pupuntahan.

Ako ang salarin, Ikaw ang biktima.

Tulad ng paulit-uli tmong ibinabato sa akin...ikaw ang biktima dito...nakakalungkot isipin na ang lahat ng panahon na iyon ay balewala lang.

Kontrapelo

Napakabait mo. Ilan beses na kitang sinaktan pero

pinapatawad mo pa rin ako. Ngunit hindi ko alam ang nangyari

sa iyo nitong nakaraang araw, para kang nataihan ng ibong

Adarna at ang puso mo ay naging bato. Marahil napuno na ang

salop. Hindi mo na kinaya ang mga patong-patong na bigat ng

kalooban. Dahila ang pilat na dating mababaw ngayon ay

parang kanser, sagad sa buto ang sugat nanunuot sa iyong

kalamnan.

"Tama na Ed, ayaw ko na. Hindi mo na ako makukuha pa sa mga

drama mo." Tigilan mo na ako please, kung talagang tunay ang

nararamdaman mo, maawa ka, pakawalan mo ako. Kahit konti

lang, bigyan mo ng respeto ang hinihiling ko." Iyan ang

huling kataga na sinabi mo sa akin.

Hindi nga umubra ang lahat ng gayumang alam ko, nakahanap ka

na ng kryptonite pangontra sa aking itim na kapangyarihan.

Maski na ang mga dasal sa Latin ay pawang mga gimik na

lamang. Bago ang aking antipara pero hindi ko makita ang

iyong kalasag laban sa mga pinupukol kong pampaalo, para

tuloy mga hinipan ng hanging sinlamig ng amihan na bumalik

ito sa akin.

Maaring natutulog ako kagabi nang tumama ang malaking

bulalakaw at lumikha ng isang kumot na pananggalang sa init

ng araw kaya ang puso mo'y nabalutan ng yelo at niyebe.
"Masarap palang mamanhid sa kalamigan.", sambit mo. "Ito

pala ang nararamdaman mo noon. Bakit ngayon ko lang

natikman?"
Ang isip ko lamang ang sumagot sa katanungan mo, dahil ayaw

ko na marinig mo ang kapaitan ng katotohanan..na ang tanging

nakakapagpatunaw sa mga yelo ay ang luha ng iyong mga mata

sa tuwing tayo ay magkakaroon ng alitan. Ngayon naubos na

ang laman ng balon, wala na rin gatong na magagamit,

kawangis na ng bato ang iyong paninindigan na hindi na ako

muling payagan na ika'y saktan.

Paalam Ed, dumating na ang taglamig sa aking buhay wala na

akong magagawa kung hindi magkulong sa kwarto ng aking

pag-iisa.