Tuyong dahon

Balik na naman ako dito sa trabaho ko. Ganito lang naman talaga ang

buhay ko, magtatrabaho ng ilang buwan tapos magbabakasyon ng ilang

linggo para makasama ang pamilya ko. Magkaroon ng bonding sa kanila

para maging matatag ang relasyon namin.
Teka bakit nga ba ito ang unang pumasok sa isipan ko? Hindi ko man

lang naisip na unahin na bigyan ng pahinga ang pagal kong katawan.

Ganun nga ba talaga? Hindi ba dapat kapag nagbabakasyon ka e narerelax

ka? Napapahinga mo ang katawan mo at magagawa mo ang gusto mong gawin

na hindi pwede o hindi mo magawa sa trabaho mo.
Nabadtrip kasi ako nitong nakaraang bakasyon ko ng hindi ko man lang

magawa ang gusto kong gawin? Naisip ko para saan pa itong bakasyon na

ito? Gusto kong sabihin sa kanya na hindi ako masaya ngayong bakasyon

dahil pinipigilan mo ang gusto kong gawin? Bakit?
Hindi mo ba alam na nagpapasaya sa akin ito? Bakit ikaw? LAgi kitang

pinapayagan sa mga gusto mo? Ako hindi.
Shit 'di ba? Ayaw ko sa lahat iyong kinkontrol ako e. Please lang

huwag mo akong kontrolin magaaway lang tayo.

Pero hindi ko sinabi sa kanya ang mgaiyon dahil alam ko magkakaroon

lang ng tampuhan ang maiksing panahon na kasama ko sila. Nagbuntong

hininga lang ako tinuon na ang isipan sa ibang gawain.

Pagkatapos kong walisin ang sandamakmak na tuyong dahon na nalaglag

mula sa namumungang puno ng mangga sa harap ng bahay ko ay sinigaan ko

ito. Habang tinititigan ang maliit na apoy mula sa posporo ay may kung

anong kamalayan ang dumapo sa utak kong bulok.

Bakit nga ba nalalaglag ang mga dahon na ito? nalalaglag sa mga

sangang humahawak sa kanila. Hindi ba ang sanga ang nagbibigay ng

buhay? Pwede rin palang sila rin ang mag-alis nito.  Katulad nang

pagkalaglag ng mga tuyong dahon. Bakit kaya pinapayagan ng puno na

malaglag ang dahon na gumagawa ng kaniyang pagkain? Ibig bang sabihin

kapag hindi na ganoon kaepektibo o ganoon kaproduksyon ang paggawa ay

dapat na itong ilaglag? Ito siguro talaga ang natural na batas ng

inang mundo. Kapag wala ka ng silbi doon ka na lang sa isang tabi.

Pero doon ba nagtatapos ang buhay ng isang dahon?

Sinuri kong mabuti ang mga pangyayari at nalaman ko na hindi doon

natatapos ito. Dahil napansin ko na nagkalat ito sa aking bakuran at

kailangan tipunin. Nagsorry ako sa mga dahon na kailangan ko silang

sunugin dahil wala pa akong nagawang kompost upang maging pataba na

lang sila ng lupa at maging parte muli ng punong nagbitiw sa kanila.

Isang maliit na bundok ng tuyong dahon ang unti-unting tinutupok ng

apoy, Parang naririnig ko ang sigawan nila nangangalit, kailangan kong

mag-ingat dahil nakakapaso ang huling bitaw ng kanilang lakas. huling

enerhiyang galing sa kanilang patay na katawan ay kayang lumikha ng

napakalaking sunog na kayang tumupok sa mga buhay na halaman.

Kahit pala patay na may dala pa rin panganib, ito siguro ang

sinasabing nagmumulto ang mga patay.
Sandali lang ang itinagal ng apoy mabilis kasing natupok ang tuyong

dahon. "Tapos na kayo, ang sabi ko sa aking sarili." Pero may baga pa

rin natira, hindi pa pala dahil kung iihip ng medyo malakas ang hangin

ay maaring liparin ang mga alipato patungo sa kung saan, baka

mabagsakan ang isang kumpol ng tuyong dahon at magsimula ng bagong

apoy, napakadelikado.

Dapat pala e huwag tigilan ang pagbantay sa pagkasunog ng mga tuyong

dahon na ito hanggang maging abo na lang sila. Dahil kapag nangyari na

ito matutupad na ang propesiya ng bibliya, "sa abo ka nagmula, sa abo

ka babalik."

Top notcher your face

Para sa mga nageexcel sa academics, lalo na sa board exam.

Pangalawang beses ko na naexperience na may makatrabahong board top notcher. Isang taga-Baguio at ngayon ay taga-Cebu.
Noong una ang impresyon ko sa kanila ay medyo ilag, dahil nga sa aking sariling palagay ay may galing talaga sila na dapat lang ibigay. Hindi naman kasi biro ang mag-top sa isang board exam lalo na ngayong panahon na ito na puro na lang kumpetisyon ang nangyayari sa paligid natin.
Malaki ang expectation sa mga taong nangunguna sa iskwela. Parang inaasahan lagi na magproduce ng isang exemplary achivement sa bawat gagawin. Kaya naman marami rin sa mga ito ang nasisiraan ng bait kapag nabigo na magawa ang mga bagay na iyon.

Nong una naisip ko na, kailngan ko na naman gawin pala ang diskarte ko noong college ngayon sa trabaho ko. Ang mag-aral ng mas maraming oras kaysa mga kaklase ko. Hindi naman kasi ako gifted tulad nila, na madaling makapick-up ng lesson. Kailangan ko pang tutukan sa madaling araw ang lesson para lang maintindihan ko. Kapag kasi marami ng istorbo sa paligid ay agad nawawala ang konsentrasyon ko, lalo na kapag talagang complicated at involve ang matinding pagiisip.

Aral dito at aral doon, basa dito at basa doon. Pagtapos ng oras sa opisina sa baay ko naman tinutuloy ang pag-aaral ko. Nakakapressure kasi ang mga kasama ko sa trabaho, isang engineering company ang pinapasukan ko at ang mga pinapadala dito sa main office namin sa Japan ay siguradong may ibubuga, mahirap na mapagiwanan. At iniiwasan ko din namapahiya at masabihan na walang alam.

sa una talagang mangangapa ka, lalo na kapag first time mo makaipagtrbaho sa ibang lahi, lalo na sa hapon. Kilala kasi silang nagpapakamatay sa trabaho, patay kung patay basta tatapusin ko itong trabaho ko. Ito ang mentality na nasa isip ko para sa mga hapones, at totoo nga naman sa 1 taon napagtigil ko doon sapat na panahon na iyon para masaksihan ko kung gaano nila binibigyan ng halaga ang trabaho kaysa pamilya nila.
Ang nasabi ko na lang, "Hindi ko magagawa sapamilya ko iyan." Pero kinokontra din naman ako ng mabisyosong sarili ko, palaging sinasabi sa akin na "dapat hindi ka magpadaig, kung kaya nila, kaya mo din." Kaya naman higit pa sa kayod kalabaw ang ginawa ko. Hindi ko makakalimutan iyong experience ko na hinahabol ang last trip ng subway tren pauwi ng accomodation ko at masabihang "You will not go home until you finish your work, even you die." Napakalupit! Ganoon sila sa trabaho.

Sa kabila ng pagpupursige ay kahit paano pumapasa naman ang pagpapaalila ko sa mga hapon, at mas nakakalamang ako sa kasama ko. Ayaw ko man ikatuwa ay parang nagustuhan ko din. Dahil nga isa itong kasama ko sa tinitingala sa Pinas pagdating sa talino. Pero naisip ko din na may problema ang kasama ko na ito kung bakit hindi siya makapag-perform ng maayos sa trabaho.
Unang-una ay ang kanyang ugali, masyado siyang mahiyain. Malumanay at mahina ang boses. Ikalawa naman, naisip ko, nadahil siya ay top notcher mas nararapat sa kanya ang engineering design work para mas magamit niya an utak niya. Sa linya ng trabaho namin makikita ko na mahalaga ang komunikasyon, logical thinking at imagination. Hindi ko nakikita sa kanya ang ganitong katangian.
Ilan beses na rin namin siyang sinabihan na baguhin nya ang estilo ng pakikitungo niya dahil hindi uubra ang ganoon.
Isang beses, may pinagawa sa kanya ang isang hapon na kasama namin, at hindi niya natapos agad. Sinabihan ba naman siyang "You have big body, you're getting fat, I just hope that it all goes to our head." Napakalaking insulto noon hindi ba? Muntik na niyang masapak ang hapon pinigilan ko lang sinabi lang sa kanya na isipin ang pamilya niya.

Ano ba ang gusto kong sabihin dito? Ang gusto ko lang ipunto na porke nag-excel ka sa isang bagay ay ibig sabihin ay kaya mong mag-excel sa iba. Dapat piliin mo mabuti ang trabaho na papasukan mo kung ayon ba ito sa personalidad na mayroon ka. Mas mapapadali kasi ang paggawa sa isang bagay kung ayon ito sa iyo.

Ganito rin pala ang ugali ng kasama ko ngayon. May sariling mundo rin. haay, paano kaya ito hirap kasama.

Para masabing mabait

Ano ba ang kailangan mong gawin para mapatunayan na mabait kang tao?

Iyan ang post ng coworker ko sa kanyang fb.

Ito lang nasabi ko.

Wala kang dapat patunayan. Kung ano ang sa tingin mo ay tama para sa iyo, iyon ang gawin mo.

Mapapansin ninyo ang salitang "para sa iyo" ibig sabihin unang-una mong isaalang-alang ang sarili mo sa lahat ng gagawin mo. Kung sasaya ka sa isang bagay at makakabuti ng iyong damdamin nararapat lamang na gawin mo ito. Sarili mo iyan e, ikaw lang kasi ang makakapagpasaya, ikaw lang ang makapagsasabi kung saan ka masaya.

Isa pang pinunto ko e, "Kahit na ilang libong beses ka gumawa ng  mabuti at magkamali ng isang beses, ang pagkakamali mo lang na iyon ang makikita ng mga tao."

Tama 'di ba? Ganoon naman palagi e, tapos kapag nangyari iyon parang napakasama mo na talagang tao. Para bang hindi ka na pwedeng magkamali. Bakit Diyos ba ako? O isang banal na nilalang na hindi kailanman dapat magkamali? Kahit na nga ang isinugo ng Diyos nakukuha pa din magkasala, hindi ba?
Sabi sa bibliya "Kung sino ang walang kasalanan, siya ang unang pumukol ng bato."

Kasi kung iintindihin natin ang mga sinasabi ng ibang tao walang mangyayari sa buhay natin. hindi natin kailangan iplease o paligyahin natin sila ayon sa tingin nila na tama. Isang kahipokritohan ang ganoon, wala kang sariling paninindigan kapag ganoon ang ginagawa mo. Parang isang malaking pagkukunwari lang ang buhay mo. Parang kusang loob mo lang na ipinasok ang sarili mo sa isang hawla, ikaw mismo ang nagbibigay ng paghihirap sa sarili mo.

Bakit? Sino ba ang mga tao na kasama mo ngayon? Kung bago mo lang sila kakilala, ano ba ang halaga nila bakit kailangan pakibagayan mo sila? Alam ba nila ang nangyari sa iyong kahapon? Kasama ka ba nilang lumuha ng nasaktan ka? Sila ba ang nagbigay sa iyo ng lakas ng loob para malamapasan mo ang pagsubok sa iyo? Hindi naman, 'di ba?
Kaya wala silang karapatan o kung ano man na magsalita o magsabi sa iyo na hindi ka mabuting tao.

Babalik ako sa unang sinabi ko. Ikaw ang makakapagsabi kung mabait ka o hindi. Ikaw lang ang makakapagpasaya sa sarili mo. Huwag mong isipin ang ibang tao. Dapat nga na isipin mo na ginagawan mo lang sila ng pabor na isaalang-alang sa mga giangawa mong desisyon sa buhay mo.

"Each of us has its own shit to deal with and you don't want to mess with other people's shit."